போச்சு! போச்சு!! போச்சு!!!

சின்ன வயசுல, பூலாங்கிணறு முக்கோணம் முத்தாலம்மன் கோயில் நோம்பிக்கு எங்க அத்தையவிங்க ஊருக்குப் போயிருந்தேன். வரும் போது, ஒரு பந்து வாங்கியாந்தேன். சரின்னுட்டு அந்த பந்த எடுத்துக்கினு சோட்டாளிகளோட மொசப்பந்து விளையாடலாம்னு போய்க்கினு இருந்தேன். அப்ப பாருங்க, பெரிய வயசுப் பசங்க வந்து என்னோட பந்தைப் புடுங்கி, அவிங்க வெளையாட ஆரம்பிச்சுட்டாங்க. உடனே, நாம அழ ஆரம்பிச்சுட்டோம். அதப் பாத்த ஒரு தடி மாடு வந்து சொன்னான்,

புகையில விரிச்சாப் போச்சு
அப்பளம் நனஞ்சாப் போச்சு
மோர் புளிச்சாப் போச்சு
சோறு கொழஞ்சாப் போச்சு
இட்லி ஆறினாப் போச்சு
தோசை காஞ்சாப் போச்சு
பொழுது விடிஞ்சாப் போச்சு
அந்தி சாஞ்சாப் போச்சு
கொளம் வத்துனாப் போச்சு
வாய்க்கா வறண்டாப் போச்சு
அடுப்பு அவிஞ்சாப் போச்சு
சாயம் வெளுத்தாப் போச்சு
கூரை பிரிஞ்சாப் போச்சு
வண்டி கவுந்தாப் போச்சு
காவக்காரன் தூங்கினாப் போச்சு
அரக்கன் எழுந்தாப் போச்சு
பொம்பளை சிரிச்சாப் போச்சு
ஆம்பிளை அழுதாப் போச்சு!

'அப்பிடியிருக்க ஆம்புளைப் புள்ளை நீ அழலாமா?'ன்னான். அதைக் கேட்ட நான், 'இதைக் கேட்ட எம் பொழப்பு நாசமாப் போச்சு'ன்ட்டு எட்த்தைக் காலி பண்ணினேன்.

பங்குச் சந்தைல மொதலு போட்டாப் போச்சு!