குறிப்பிட்ட இடத்தை அடைவதற்கானது அல்ல பயணம். செல்லும் வழியெல்லாம் எதிர்ப்படும் மண், மரங்கள், மக்கள், மழை, மலை, ஆறு, கடல், ஊர்வன, பறப்பன யாவற்றோடும் கலந்து உறவாடிச் செல்லும் அனுபவம்தான் பயணம். முடிவுக்கான பயணம் துவக்கத்தின் போதே துவங்கி விடுகின்றது. மாந்தனுக்கான முடிவு சாவு. அந்த சாவின் பயணம் அவன் கருவாய்ச் சூல் கொண்ட போதே தொடங்கி விடுகின்றது. இப்படியானதொரு பயணத்திற்கு இன்னதுதான் இலக்கு என்பதே கிடையாது. துவக்கம், முடிவு என்பதற்கிடையிலான பயணத்தைச் செம்மையாய் அமைத்துக் கொள்வதுதான் பகுத்தறிவாளனின் செயற்பாடாய் இருக்க முடியும். அறிவுப்புலத்தில் நின்று செயலாற்றுகின்ற எவரொருவரின் செயற்பாடாகவும் இருக்க முடியும். பயணிக்கின்ற சக மனிதனோடு கொடுக்கல் வாங்கல் நிகழ்த்தியபடி நிகழ்த்தியபடி இயற்கையைப் பேணிக் கொண்டே செல்லும் போதுதான் பயணம் வசப்படுகின்றது. பொருள்முதல்வாதத்தின் அடிப்படையில் பொருட்களைக் கொடுப்பதும் வாங்குவதும் மட்டுமே கொடுக்கல் வாங்கலாக இருக்க முடியாது. மனத்தால் ஒன்றின் மீது அக்கறை கொள்வதும், பள்ளத்தில் இருப்பவருக்கு ஒரு கை கொடுத்துத் தன்நிலைக்கு இழுத்துக் கொள்வதும், இயலாமைக்குச் செய்து கொடுத்து ஈடு கட்டுவது போன்ற அகநிலைக் கொடுக்கல் வாங்கல்களே மாந்தநேயத்தின் அடிப்படை.
அன்பும் அறனும் உடைத்தாயின் இல்வாழ்க்கை பண்பும் பயனும் அது. இக்குறளுக்கு உரையாகப் பலரும் பலவிதமாய்த் தத்தம் புரிதலை நமக்குக் கொடுக்கின்றனர். அவற்றுள் பெரும்பாலானவை அறிவுப்புலத்திற் செயற்படுகின்றவர்க்கு ஏற்புடையதாய் இருக்காது. இல்வாழ்க்கை எனும் தலைப்பு என்பதற்காகவே, மனைவி என்றெல்லாம் கொண்டு கூட்டிக் கட்டமைக்கத் தேவையில்லை. அன்பும், அடுத்தவர்க்கு ஊறில்லாத வகையிலான நடத்தை கொண்ட அறமும் உடையதாக்கிக் கொள்வதே இல்லற வாழ்வின் பண்பாகவும் அதனால் விளையும் நன்மையுமாக இருக்க முடியுமென்பதாகவே நாம் பொருட்கொள்ள வேண்டும். அப்படியான நிலைப்பாடு கொண்டு, அவரவர் அவரவர்க்கு இயன்றமட்டிலும் மேன்மையைக் கொணர முயல்கிறோம். ஆசைப்படுகின்றோம். வெகுவாகத் தோல்வியையும் எதிர்கொள்கின்றோம். அத்தகைய தோல்விகளை நாம் இருவகையாகப் பிரிக்கலாம்.
முதலாவது தோல்வியென்பது அவரவரிடத்திலே ஏற்படுகின்ற, மேன்மைக்குத் தடையாக இருக்கின்ற அகநிலைக் கூறுகள். கொள்கை அளவிலே ஒன்றைச் சரியெனப் புரிந்து கொள்ள முடிகின்றது. ஆனால் செயலளவில் அதைச் செயற்படுத்த முடியாதநிலை. இதற்குக் காரணமான காரணிகளைக் கண்டாய்ந்து தெளிதல் உகந்த வழியை நமக்கு ஈட்டித்தரும். மேம்பட்டிற்கான நம் முன்னெடுப்புகளில் ஏற்படும் தோல்விகளில் இரண்டாவது வகையானது, ஒருவர் கையாள்கின்ற போக்கினைச் சார்ந்ததாகும். நம் சமூகத்திலே ஏற்றத்தாழ்வுகள் பல்வேறு பரிமாணங்களில் பீடித்திருக்கின்றது. அவற்றையெல்லாம் உகந்த சட்டங்களின் வாயிலாகக் களைந்து விட முடியுமென நம்புவது ஒரு போக்கு. முள்ளை முள்ளால்தான் களைய முடியுமென்பது ஒரு போக்கு. கலை, இலக்கியத்தின் வாயிலாகக் களைய முடியுமென்பது ஒரு போக்கு. இப்படி அவரவர் அவரவர் வழியில் பயணிக்கின்றோம். ஈடேற முடியாத நிலையில் துவண்டு, எந்த ஏற்றத்தாழ்வைக் களைய முற்பட்டோமோ அதற்கே அடிபணிந்து செல்லக்கூடிய சூழ்நிலையிலும் அகப்பட்டுக் கொள்ள நேரிடும். ஆக, தன்னார்வத் தொண்டில் தம்மை ஈடுபடுத்திக் கொள்கின்ற ஒவ்வொருவரும் இம்முறைமைகளைப் புரிந்து கொண்டு செயற்படுவது அவசியமாகும்.
அன்பும் அறனும் உடைத்தாயின் இல்வாழ்க்கை பண்பும் பயனும் அது. இக்குறளுக்கு உரையாகப் பலரும் பலவிதமாய்த் தத்தம் புரிதலை நமக்குக் கொடுக்கின்றனர். அவற்றுள் பெரும்பாலானவை அறிவுப்புலத்திற் செயற்படுகின்றவர்க்கு ஏற்புடையதாய் இருக்காது. இல்வாழ்க்கை எனும் தலைப்பு என்பதற்காகவே, மனைவி என்றெல்லாம் கொண்டு கூட்டிக் கட்டமைக்கத் தேவையில்லை. அன்பும், அடுத்தவர்க்கு ஊறில்லாத வகையிலான நடத்தை கொண்ட அறமும் உடையதாக்கிக் கொள்வதே இல்லற வாழ்வின் பண்பாகவும் அதனால் விளையும் நன்மையுமாக இருக்க முடியுமென்பதாகவே நாம் பொருட்கொள்ள வேண்டும். அப்படியான நிலைப்பாடு கொண்டு, அவரவர் அவரவர்க்கு இயன்றமட்டிலும் மேன்மையைக் கொணர முயல்கிறோம். ஆசைப்படுகின்றோம். வெகுவாகத் தோல்வியையும் எதிர்கொள்கின்றோம். அத்தகைய தோல்விகளை நாம் இருவகையாகப் பிரிக்கலாம்.
முதலாவது தோல்வியென்பது அவரவரிடத்திலே ஏற்படுகின்ற, மேன்மைக்குத் தடையாக இருக்கின்ற அகநிலைக் கூறுகள். கொள்கை அளவிலே ஒன்றைச் சரியெனப் புரிந்து கொள்ள முடிகின்றது. ஆனால் செயலளவில் அதைச் செயற்படுத்த முடியாதநிலை. இதற்குக் காரணமான காரணிகளைக் கண்டாய்ந்து தெளிதல் உகந்த வழியை நமக்கு ஈட்டித்தரும். மேம்பட்டிற்கான நம் முன்னெடுப்புகளில் ஏற்படும் தோல்விகளில் இரண்டாவது வகையானது, ஒருவர் கையாள்கின்ற போக்கினைச் சார்ந்ததாகும். நம் சமூகத்திலே ஏற்றத்தாழ்வுகள் பல்வேறு பரிமாணங்களில் பீடித்திருக்கின்றது. அவற்றையெல்லாம் உகந்த சட்டங்களின் வாயிலாகக் களைந்து விட முடியுமென நம்புவது ஒரு போக்கு. முள்ளை முள்ளால்தான் களைய முடியுமென்பது ஒரு போக்கு. கலை, இலக்கியத்தின் வாயிலாகக் களைய முடியுமென்பது ஒரு போக்கு. இப்படி அவரவர் அவரவர் வழியில் பயணிக்கின்றோம். ஈடேற முடியாத நிலையில் துவண்டு, எந்த ஏற்றத்தாழ்வைக் களைய முற்பட்டோமோ அதற்கே அடிபணிந்து செல்லக்கூடிய சூழ்நிலையிலும் அகப்பட்டுக் கொள்ள நேரிடும். ஆக, தன்னார்வத் தொண்டில் தம்மை ஈடுபடுத்திக் கொள்கின்ற ஒவ்வொருவரும் இம்முறைமைகளைப் புரிந்து கொண்டு செயற்படுவது அவசியமாகும்.
மைக்கேல் ராபர்டோ. இருபத்து ஐந்து வயது இளைஞன். திருமணமாகி இரண்டு ஆண்டுகள் ஆகின்றன. தன் தந்தையார் நிறுவிய நிறுவனத்திலேயே தந்தைக்கு உதவியாகப் பணியாற்றுகின்றான். அவனளவில் நல்ல வருமானம். அந்த நகரின் குறிப்பிடத்தகுந்த செல்வந்தர்களில் இவனது குடும்பமும் ஒன்று. அதற்காக மில்லியன் கணக்கிலான சொத்துகளுக்கு உரியவனென நாம் நினைத்து விட முடியாது. மற்றவர்களைப் போல அல்லாமல், ஆண்டுதோறும் வருமான வரி கட்டக் கூடிய ஒருவன், அவ்வளவுதான். தன் ஊரின் ஏழ்மையைப் பற்றிய கவலை அவனுக்குத் தன் பிள்ளைப் பிராயத்திலிருந்தே உண்டு. அவனுடைய அப்பாவின் மீது சினம் கொள்வான். இன்று ஞாயிற்றுக்கிழமை. வழமை போல தன் நாயை அழைத்துக் கொண்டு அருகிலிருக்கும் பூங்காவை வந்தடைந்து விட்டான்.
அதே குளக்கரை. அதே இடம். அந்த அம்மையாரும் உட்கார்ந்திருக்கின்றார். இந்தக் காட்சியை மைக்கேல் ராபர்டோ பல மாதங்களாகக் கவனித்து வருகின்றான். ஒவ்வொரு ஞாயிற்றுக் கிழமையன்றும் அந்த மூதாட்டி இந்தக் குளக்கரையில் உட்கார்ந்து என்னவோ செய்து கொண்டிருக்கின்றார். இவனுக்கு வேட்கை தாளமுடியவில்லை. அந்த அம்மையாரை நோக்கி எட்டி நடையைப் போட்டான். நாய் ஏமியும் கூடவே ஆவலோடு நடந்து வந்து கொண்டிருந்தது.
அருகே செல்லச் செல்ல, அந்த அம்மையாரின் அருகே ஒரு சிறு தொட்டியொன்று தோன்றியபடி இருந்தது. நீலவண்ணத்தில் இருந்தது. என்ன ஆச்சரியம்? அந்த அம்மாவின் மடியில் ஓர் ஆமையொன்று ஓட்டுக்குள்ளிருந்து தலையை நீட்டியபடி இங்குமங்கும் பார்த்தபடி பரவசப்பட்டுக் கொண்டிருக்கின்றது. குளத்தில் இருந்து மேலும் இரண்டு ஆமைகள், ஒன்றன் பின் ஒன்றாக அந்தத் தொட்டியை நோக்கி வந்து கொண்டிருந்தன.
அம்மையார், மடியிலிருந்த ஆமையின் ஓட்டினை மென்மையாகத் தடவிக் கொடுத்துக் கொண்டிருக்கின்றார்.
“அகோ, நான் மைக்கேல். நான் உங்களை ரொம்ப நாளாக இங்க பாக்குறன். நீங்க??”, இழுத்தான் மைக்கேல்.
“ஓ, வாங்க, வாங்க. நான் வின்னி பிச்பெர்க். மார்னிங் டிரைவ் பள்ளிக்கூடத்துல டீச்சரா இருக்கேன்”.
“மகிழ்ச்சி. ஆமா, நீங்க இங்க என்ன செய்திட்டு இருக்கீங்க?”, உடன் இருந்த ஏமியும் வின்னியை வாஞ்சையோடு நோக்கியது.
“ஓ, நானா? இந்தக் குளத்தில நிறைய ஆமைங்க இருக்குது. அதுகளோட ஓடு எல்லாம் மண்ணும், குப்பையும் அப்பி அதுகளுக்குத் தொந்தரவா இருக்கு. அதனால அதுகளுக்கு வெப்பம் தாங்க முடியாது. குப்பைகள்ல நுண்ணுயிரிகள் தங்கிடுச்சுன்னா புண்கள் ஆயிடும். ஓட்டின் எடை கூடுவதால, சுலுவா நடக்க முடியாமப் போய்டும்”, அனுதாபத்துடன் விவரித்துச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார் மூதாட்டி வின்னி.
“அதுக்கு?”, இடை மறித்தான் மைக்கேல்.
“அதான் நான் வாராவாரம் இங்க இந்தத் தொட்டியோட வருவேன். முதல்ல என்னால ஆமைகளைப் பிடிக்கவே முடியலை. அப்புறம் எப்படியோ ஒரு நாள் ஒன்னைப் பிடிச்சிக் கழுவி மறுக்காவும் குளத்திலயே விட்டேன். அதற்கு அடுத்த வாரம் அதுவாகவே என்னைக் கண்டதும் என்கிட்ட வந்திச்சி. அடுத்தடுத்த வாரங்கள்ல, அந்த ஒரு ஆமையப் பார்த்திட்டு மத்த மத்த ஆமைங்களும் வர ஆரமிச்சிருச்சி”
சிரித்தான் மைக்கேல். “இதென்ன சின்னப்புள்ளத்தனமா இருக்கு? இந்தக் குளத்துல எப்படியும் நூற்றுக் கணக்கான ஆமைகள் இருக்கும். நீங்க வேணுமின்னா ஒரு பத்து பதினைஞ்சு ஆமைகளுக்கு ஓடு கழுவி உடலாம். அப்ப மத்த ஆமைகளுக்கு? இந்த உலகத்தில எத்தனை குளங்கள், நீர்நிலைகளோ? எத்தனை எத்தனை மில்லியன், பில்லியன் ஆமைகளோ?? அதுகளுக்கெல்லாம் யார் கழுவி விடுவாங்க? அவங்க துன்பம் எல்லாம் தீர்ந்திடுமா??”, எள்ளலோடு வின்னியைப் பார்த்தான் மைக்கேல்.
ஒரு கைத் தண்ணியைத் தொட்டியில் இருந்து அள்ளி, மடிக்கு வந்து உட்கார்ந்து கொண்ட அடுத்த ஆமையின் ஓட்டின் மீது தெளித்துக் கொண்டே சொன்னார் அந்த மூதாட்டி, “மைக்கேல், எனக்கு எல்லா ஆமைகளுக்கும் கழுவி விட ஆசைதான். மத்தபடி ஆமைகளின் துன்பம் தீர்ந்துச்சா? தீருமா?? அதெல்லாம் நான் யோசிக்கவே இல்லை”.
எதிர்ப்புறத்தில் தலையை நீட்டிக் கொண்டிருந்த ஆமையைத் திருப்பி அதன் தலையைப் பார்த்துக் கொண்டே மறுபடியும் பேசலானாள் அந்த மூதாட்டி.
“இந்த ஆமைக்கு சுகமா இருக்கா இல்லையா? வாயிருந்தா சொல்லுவதானே நீ?!”, கொஞ்சியபடியே ஓட்டினைத் தேய்க்கத் துவங்கி விட்டாள். ஆழ்ந்த யோசனையுடன் ஏமியைப் பிடித்துக் கொண்டு வீட்டை நோக்கி நடந்தான் மைக்கேல்.
தன்னார்வப் பணிகள் என்பது ஒரு நாளிலோ, ஒரு மாதத்திலோ, ஒரேயடியாக மேன்மையைக் கொண்டு வந்திராது. தம்மால் முடிந்த ஒரு சிறு பங்களிப்பு. அவ்வளவுதான். அது அடுத்தவருக்கான நன்மையாகத்தான் இருக்க வேண்டுமென்பதில்லை. நமக்கான புத்துணர்வு, மேன்மை, படிப்பினை, அனுபவம் என்பதாகக் கூட இருக்கலாம்.
தன்னார்வப் பணிகளில் ஈடுபடும் போது, நமக்கு எட்டாத பல வாழ்வியற்ச் சூழல், தொழிற்துறை சார்ந்த பலரோடு பயணிக்கின்ற வாய்ப்புகள் அமையும். எதிர்மறை எண்ணங்கள், தாழ்வுமனப்பான்மை, நம்பிக்கையற்ற நிலை முதலானவற்றில் இருந்து விடுபடக் கூடிய பல திறப்புகள் ஒருவருக்குக் கிட்டும். தம்முடைய பங்களிப்பால் ஏற்படுகின்ற மேன்மையை ஒருவர் உணரும் போது, அவருடைய மனநலத்தோடு மெய்நலமும் மேம்படுமென்பது அறிவியலாளரின் கோட்பாடாக இருக்கின்றது. இவையெல்லாம் உலகளாவிய அளவில் ஏற்றுக் கொண்டிருப்பதுமாகும்.
இப்படியான அடிப்படையில், புலம்பெயர்ந்து வாழும் தமிழர்களுக்கான இலாபநோக்கற்ற அறம்சார் அமைப்புகளில் பணியாற்றும் தன்னார்வத் தொண்டர்களுக்குப் போதிய மேன்மை கிட்டுகின்றதா? சமூகமேன்மைக்காகச் செயலாற்றுகின்ற நிலையில், தன்னார்வத் தொண்டனின் அகநிலையிலும் மேன்மை இடம்பெற்றே ஆகவேண்டும். அப்படியில்லையெனில், அமைப்புகளில் முன்னெடுக்கப்படும் பணிகளின் போக்கில் அறமும் மேன்மையும் இல்லையென்று பொருட்கொள்ளலாமா?? எது எப்படியாகினும், மாந்தனின் பயணம் தன்னார்வத் தொண்டுகளால் சிறக்குமென்பதே திண்ணம்.
-பழமைபேசி.
நன்றி: The common sense.
அதே குளக்கரை. அதே இடம். அந்த அம்மையாரும் உட்கார்ந்திருக்கின்றார். இந்தக் காட்சியை மைக்கேல் ராபர்டோ பல மாதங்களாகக் கவனித்து வருகின்றான். ஒவ்வொரு ஞாயிற்றுக் கிழமையன்றும் அந்த மூதாட்டி இந்தக் குளக்கரையில் உட்கார்ந்து என்னவோ செய்து கொண்டிருக்கின்றார். இவனுக்கு வேட்கை தாளமுடியவில்லை. அந்த அம்மையாரை நோக்கி எட்டி நடையைப் போட்டான். நாய் ஏமியும் கூடவே ஆவலோடு நடந்து வந்து கொண்டிருந்தது.
அருகே செல்லச் செல்ல, அந்த அம்மையாரின் அருகே ஒரு சிறு தொட்டியொன்று தோன்றியபடி இருந்தது. நீலவண்ணத்தில் இருந்தது. என்ன ஆச்சரியம்? அந்த அம்மாவின் மடியில் ஓர் ஆமையொன்று ஓட்டுக்குள்ளிருந்து தலையை நீட்டியபடி இங்குமங்கும் பார்த்தபடி பரவசப்பட்டுக் கொண்டிருக்கின்றது. குளத்தில் இருந்து மேலும் இரண்டு ஆமைகள், ஒன்றன் பின் ஒன்றாக அந்தத் தொட்டியை நோக்கி வந்து கொண்டிருந்தன.
அம்மையார், மடியிலிருந்த ஆமையின் ஓட்டினை மென்மையாகத் தடவிக் கொடுத்துக் கொண்டிருக்கின்றார்.
“அகோ, நான் மைக்கேல். நான் உங்களை ரொம்ப நாளாக இங்க பாக்குறன். நீங்க??”, இழுத்தான் மைக்கேல்.
“ஓ, வாங்க, வாங்க. நான் வின்னி பிச்பெர்க். மார்னிங் டிரைவ் பள்ளிக்கூடத்துல டீச்சரா இருக்கேன்”.
“மகிழ்ச்சி. ஆமா, நீங்க இங்க என்ன செய்திட்டு இருக்கீங்க?”, உடன் இருந்த ஏமியும் வின்னியை வாஞ்சையோடு நோக்கியது.
“ஓ, நானா? இந்தக் குளத்தில நிறைய ஆமைங்க இருக்குது. அதுகளோட ஓடு எல்லாம் மண்ணும், குப்பையும் அப்பி அதுகளுக்குத் தொந்தரவா இருக்கு. அதனால அதுகளுக்கு வெப்பம் தாங்க முடியாது. குப்பைகள்ல நுண்ணுயிரிகள் தங்கிடுச்சுன்னா புண்கள் ஆயிடும். ஓட்டின் எடை கூடுவதால, சுலுவா நடக்க முடியாமப் போய்டும்”, அனுதாபத்துடன் விவரித்துச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார் மூதாட்டி வின்னி.
“அதுக்கு?”, இடை மறித்தான் மைக்கேல்.
“அதான் நான் வாராவாரம் இங்க இந்தத் தொட்டியோட வருவேன். முதல்ல என்னால ஆமைகளைப் பிடிக்கவே முடியலை. அப்புறம் எப்படியோ ஒரு நாள் ஒன்னைப் பிடிச்சிக் கழுவி மறுக்காவும் குளத்திலயே விட்டேன். அதற்கு அடுத்த வாரம் அதுவாகவே என்னைக் கண்டதும் என்கிட்ட வந்திச்சி. அடுத்தடுத்த வாரங்கள்ல, அந்த ஒரு ஆமையப் பார்த்திட்டு மத்த மத்த ஆமைங்களும் வர ஆரமிச்சிருச்சி”
சிரித்தான் மைக்கேல். “இதென்ன சின்னப்புள்ளத்தனமா இருக்கு? இந்தக் குளத்துல எப்படியும் நூற்றுக் கணக்கான ஆமைகள் இருக்கும். நீங்க வேணுமின்னா ஒரு பத்து பதினைஞ்சு ஆமைகளுக்கு ஓடு கழுவி உடலாம். அப்ப மத்த ஆமைகளுக்கு? இந்த உலகத்தில எத்தனை குளங்கள், நீர்நிலைகளோ? எத்தனை எத்தனை மில்லியன், பில்லியன் ஆமைகளோ?? அதுகளுக்கெல்லாம் யார் கழுவி விடுவாங்க? அவங்க துன்பம் எல்லாம் தீர்ந்திடுமா??”, எள்ளலோடு வின்னியைப் பார்த்தான் மைக்கேல்.
ஒரு கைத் தண்ணியைத் தொட்டியில் இருந்து அள்ளி, மடிக்கு வந்து உட்கார்ந்து கொண்ட அடுத்த ஆமையின் ஓட்டின் மீது தெளித்துக் கொண்டே சொன்னார் அந்த மூதாட்டி, “மைக்கேல், எனக்கு எல்லா ஆமைகளுக்கும் கழுவி விட ஆசைதான். மத்தபடி ஆமைகளின் துன்பம் தீர்ந்துச்சா? தீருமா?? அதெல்லாம் நான் யோசிக்கவே இல்லை”.
எதிர்ப்புறத்தில் தலையை நீட்டிக் கொண்டிருந்த ஆமையைத் திருப்பி அதன் தலையைப் பார்த்துக் கொண்டே மறுபடியும் பேசலானாள் அந்த மூதாட்டி.
“இந்த ஆமைக்கு சுகமா இருக்கா இல்லையா? வாயிருந்தா சொல்லுவதானே நீ?!”, கொஞ்சியபடியே ஓட்டினைத் தேய்க்கத் துவங்கி விட்டாள். ஆழ்ந்த யோசனையுடன் ஏமியைப் பிடித்துக் கொண்டு வீட்டை நோக்கி நடந்தான் மைக்கேல்.
தன்னார்வப் பணிகள் என்பது ஒரு நாளிலோ, ஒரு மாதத்திலோ, ஒரேயடியாக மேன்மையைக் கொண்டு வந்திராது. தம்மால் முடிந்த ஒரு சிறு பங்களிப்பு. அவ்வளவுதான். அது அடுத்தவருக்கான நன்மையாகத்தான் இருக்க வேண்டுமென்பதில்லை. நமக்கான புத்துணர்வு, மேன்மை, படிப்பினை, அனுபவம் என்பதாகக் கூட இருக்கலாம்.
தன்னார்வப் பணிகளில் ஈடுபடும் போது, நமக்கு எட்டாத பல வாழ்வியற்ச் சூழல், தொழிற்துறை சார்ந்த பலரோடு பயணிக்கின்ற வாய்ப்புகள் அமையும். எதிர்மறை எண்ணங்கள், தாழ்வுமனப்பான்மை, நம்பிக்கையற்ற நிலை முதலானவற்றில் இருந்து விடுபடக் கூடிய பல திறப்புகள் ஒருவருக்குக் கிட்டும். தம்முடைய பங்களிப்பால் ஏற்படுகின்ற மேன்மையை ஒருவர் உணரும் போது, அவருடைய மனநலத்தோடு மெய்நலமும் மேம்படுமென்பது அறிவியலாளரின் கோட்பாடாக இருக்கின்றது. இவையெல்லாம் உலகளாவிய அளவில் ஏற்றுக் கொண்டிருப்பதுமாகும்.
இப்படியான அடிப்படையில், புலம்பெயர்ந்து வாழும் தமிழர்களுக்கான இலாபநோக்கற்ற அறம்சார் அமைப்புகளில் பணியாற்றும் தன்னார்வத் தொண்டர்களுக்குப் போதிய மேன்மை கிட்டுகின்றதா? சமூகமேன்மைக்காகச் செயலாற்றுகின்ற நிலையில், தன்னார்வத் தொண்டனின் அகநிலையிலும் மேன்மை இடம்பெற்றே ஆகவேண்டும். அப்படியில்லையெனில், அமைப்புகளில் முன்னெடுக்கப்படும் பணிகளின் போக்கில் அறமும் மேன்மையும் இல்லையென்று பொருட்கொள்ளலாமா?? எது எப்படியாகினும், மாந்தனின் பயணம் தன்னார்வத் தொண்டுகளால் சிறக்குமென்பதே திண்ணம்.
-பழமைபேசி.
நன்றி: The common sense.
No comments:
Post a Comment