[வட
அமெரிக்கத் தமிழ்ச்சங்கப் பேரவையின், உலக தாய்மொழி நாள் கூட்டத்தில் ஆற்றிய உரை]
நின்று வென்ற தமிழ்
அழகிய அன்னைத்தமிழுக்கு முதல் வணக்கம். அவையோருக்கு சிறப்பு வணக்கம். இப்பூமியில், இவ்வையகத்தில், இப்பிரபஞ்சத்தில் எத்தனை மொழிகள் இருந்தன? மாந்தனின் அறிவெல்லைக்கு எட்டியவரையில், , மனித வரலாற்றில், ஏறத்தாழ முப்பத்தி ஓராயிரம் மொழிகள் இருந்ததாக நம்பப்படுகின்றது. அவற்றுள், இன்று இருப்பது எத்தனை? ஏழாயிரத்திச் சொச்சம் மொழிகள் மட்டுமே இருப்பதாகச் சொல்லப்படுகின்றது. ஏன், மற்றவையெல்லாம், என்ன ஆயிற்று? அழிந்து போயின, வழக்கொழிந்து போயின. அழிந்து போனது அந்த மொழிகள் மட்டும்தானா? இல்லை, அந்த மொழிகளுக்குப் பின்னாலான வரலாறுகள் அழிந்து போயின. அந்தந்த மொழிகளில் பதியப்பட்டிருந்த, பல்வேறு பற்றியங்கள் அழிந்து போயின. அந்தந்த இனங்கள் காணாமற்போயிற்று. அவற்றைச் சார்ந்தவர்களின் மரபுத்தொடர் அறுந்து போயிற்று என்பதுதான் நாம் அறிந்து கொள்ள வேண்டியது.
இருக்கின்ற இந்த ஏழாயிரத்தி சொச்ச மொழிகளில், தோராயமாக, 90 விழுக்காட்டு மொழிகள், வெறும் ஒரு இலட்சம் பேர் மட்டுமே பேசும் மொழிகளாகத் தற்போது இருக்கின்றன. பதினைந்து நாளுக்கு ஒரு மொழி என, இந்த மொழிகளும் படிப்படியாக அழிந்து வருகின்றன. இமயமலை அடிவாரங்களில் எத்தனையோ பழங்குடியினங்களும் மொழிகளும் இருந்தன. அவையெல்லாம் காணாமல் போய்விட்டன. மலேசியாவில் இருக்கின்ற மொத்தம் 136 மொழிகளுள் 81% மொழிகள், இந்தோனேசியாவில் இருக்கின்ற 707 மொழிகளுள் 50% மொழிகள், வர இருக்கின்ற ஒரு சில ஆண்டுகளில் அழிந்துவிடப் போகின்றன. என்ன காரணம்? நகரமயமாக்கலும் உலகமயமாக்கலும் காரணம்.
இருக்கின்ற இந்த ஏழாயிரத்தி சொச்ச மொழிகளில், எத்தனை மொழிகளுக்கு, தனக்கான, தனித்துவமான எழுத்துகள் இருக்கின்றன? 160இக்கும் குறைவான மொழிகளே தனக்கான தனி எழுத்துருக்களைக் கொண்டிருக்கின்றன. எடுத்துக்காட்டாக, உலகமொழி எனச் சொல்லப்படுகின்ற ஆங்கிலத்தின் எழுத்து, பண்டைய இலத்தீன் அல்லது உரோமானிய எழுத்துரு. ஆனால் நம் தமிழுக்கு? தனி எழுத்து. “ழ்” சொல்லும் போது, நெஞ்சமெல்லாம் நிறைந்து பொங்குகின்றதா இல்லையா? தமிழ்!
அவனியில், தனக்கான இலக்கியம், இலக்கணம், நெடிய வரலாற்றுத்தொன்மை கொண்ட மொழிகள் எத்தனை? ஆறுமொழிகள். கிரேக்கம், இலத்தீனம், இப்ரூ, சமசுகிருதம், சீனம், அடுத்தது? தமிழ். நம் தமிழ். இவற்றுள், காலப்போக்கில், கிரேக்கம், இலத்தீனம், இப்ரூ, சமசுகிருதம் ஆகியவை வழக்கொழிந்து போயின. உயிர்ப்போடு இருப்பது சீனமும் தமிழும் என்று சொல்கின்றார்கள். ஆனால்? ஆனால் அதுவும் உண்மையில்லை. பண்டைய சீனமும் சிதைந்து போனது. சிதைவுகளின் எச்சங்கள்தாம் மாண்டரினும் காண்ட்டனீசும். இன்று சீனத்தின் பெருமொழியாக இருப்பது மேண்டரின். அதன் வயது 800 ஆண்டுகள்தாம். எனவேதான் சொல்லிக் கொள்கின்றோம், நமது தமிழ், நின்று வென்ற தமிழ்!
அன்பு மக்களே, இதனை எப்படி ஈட்டிக்கொள்ள முடிந்தது? செந்தமிழ்ச் செம்மொழி, எப்படி நிலைபெற்றது? மரபு அறுபடாமல், வழிவழியாய்க் காத்து நின்ற அடலேறுகள் யார்? காத்துச் சிவந்த செம்மல்கள் யார்? அப்படி என்னவெல்லாம் செய்தார்கள்?
நற்றிணை, குறுந்தொகை, ஐங்குறுநூறு, பதிற்றுப்பத்து, பரிபாடல், கலித்தொகை, அகநானூறு, புறநானூறு ஆகிய எட்டுத்தொகையை ,எப்படி நமக்குக் கொண்டு வந்து சேர்த்தார்கள்? திருமுருகாற்றுப்படை, பொருநராற்றுப்படை, சிறுபாணாற்றுப்படை, பெரும்பாணாற்றுப்படை, முல்லைப்பாட்டு, மதுரைக் காஞ்சி, நெடுநல்வாடை, குறிஞ்சிப் பாட்டு, பட்டினப் பாலை, மலைபடுகடாம், பத்துப்பாட்டு நூல்கள், நமக்குக் கிடைத்தது எப்படி? பொய்யாமொழி, உலகப்பொதுமறை, தமிழனின் அடையாளம் எனப்படுகின்ற திருக்குறள் நமக்குச் சொத்தாய் இருப்பது எப்படி?
எண்ணிப்பாருங்கள் தோழர்களே. ஆயிரமாயிரம் ஆண்டுகள். எத்தனை எத்தனை இயற்கைப் பேரிடர்கள் வந்திருக்கக் கூடும்? எத்தனை எத்தனை அந்நியப் படையெடுப்புகள் ஆட்கொண்டிருந்திருக்க வேண்டும்? எத்தனை எத்தனை பஞ்சங்கள் வந்து போயிருக்கும்? எத்தனை எத்தனை தமிழ்மக்கள் மாண்டு போயிருப்பர்? அத்தனைக்கும் இடையில் தப்பி, தென்னாட்டு மொழியாய் நிலைபெற்று, இன்று உலகமெலாம் வளைய வந்து கொண்டிருக்கின்றது தமிழ். எப்படி, நின்று வென்றது?
மொழிக்கென இலக்கணம் படைத்தான். மொழிக்கென அறிநெறி கொண்டான். அத்தனைக்கும் மேற்பட்டு, உழைப்பைக் கொடுத்தான். தன்னுடைய இன்னுயிரைக் கொடுத்தான். படிப்பறியாப் பாமரன்கூட, இப்படித்தான் பேசவேண்டுமெனக் கருதினான். அது அவன் கொண்ட இலக்கணம். தமிழுக்கு இப்படியெல்லாம் செய்யவேண்டுமெனக் கருதினான். அது அவனது அறநெறி. கல்வெட்டுகள், செப்பேடுகள், ஓலைச்சுவடிகள், வாய்மொழிப் பதிவுகள் என அறநெறியினூடாக மொழியைக் கடத்தினான் தமிழன். அடுத்ததாக, உழைப்பைக் கொடுத்தான். எடுத்துக்காட்டாக, ஆங்காங்கே நடத்தப்பட்ட படிவிழாக்களைச் சொல்லலாம்.
ஆமாம் நண்பர்களே. ஓலைச்சுவடிகள் எழுதுவதில் உள்ள சிக்கல்களை எண்ணிப்பாருங்கள். தரம்மிக்க ஓலைகளாக இருக்க வேண்டும். அவற்றில் எழுத்தாணி கொண்டு, எழுதும் முறையைக் கற்றுப் பயின்று இருந்திருக்க வேண்டும். இத்தனைக்கும் மேற்பட்டு, நாட்படும் போது, அவையெல்லாம் நைந்து போகும்தானே? மறுபதிப்புச் செய்வதற்கான உழைப்பினை ஈந்து இருக்க வேண்டும். அப்படியாக, ஒரு ஓலையிலிருந்து மறுபதிப்பாக, படி எடுப்பதுதான் படிவிழா.
தமிழ்ப்பெருநிலத்தில் பல்வேறு குறுநாடுகள், சிறுநாடுகள். இவன் நாடு நாடாகச் சென்று, ஊர்களிலே தங்கி இருந்து, ஆங்காங்கே இருக்கின்ற தமிழ்மாடங்களில் இருக்கின்ற ஓலைகளுக்கெல்லாம் படி எடுத்துப் படி எடுத்துத்தான் நமக்குக் கொடுத்துப் போயிருக்கின்றான் எட்டுத்தொகை, பத்துப்பாட்டு, திருக்குறள் எல்லாமும். அதுதான் உழைப்பு. காலங்காலமாக கொடுத்துச் செல்லப்பட்ட அந்த உழைப்பினை நாம் நினைவுகூர வேண்டாமா?
அந்நியப் படையெடுப்புகளில் இருந்து தற்காத்துக் கொள்ள, எத்தனை எத்தனை பேர் மாண்டனரோ? உயிரைக் கொடுத்து மண்ணைக் காத்திருப்பான். மண் இருக்கும் போது மண்ணுக்கான மனிதனும் இருக்கின்றான். அந்த மனிதன் இருக்கும் போது, அந்த மனிதனின் மொழியும் நிலைபெறுகின்றது. அந்த மாமனிதர்களை நாம் நினைவுகூர வேண்டாமா? எண்ணிப்பாருங்கள் தோழர்களே.
நான் சொல்லப் போவதை அரசியல் நெடியோடு யாரும் பார்க்க வேண்டாம். ஒரு அனுபவப் பகிர்வாக மட்டுமே பார்க்குமாறு, அன்போடு வேண்டுகின்றேன். இளம்பருவம். கிராமத்து ஊர்வழிகளில், இட்டேரிகளில், பிறவடைகளில் விளையாடிக் கொண்டிருப்போம். ஏதோவொரு திசையிலிருந்து ஒலிபெருக்கி ஓசை. ஓடோடிப் போவோம். அரசியல் மேடை. ஏதோவொரு நிகழ்ச்சி.
எங்கள் ஊரைச் சார்ந்த செந்தோட்டம் எஸ்.கே.இராஜூ, அவர் தலைமைக்கழகப் பேச்சாளரும் கூட, பெதப்பம்பட்டியைச் சார்ந்த தளவாய் நாகராஜன் ஒன்றியச் செயலாளர், திருப்பூர் மணிமாறன் மாவட்டச் செயலாளர், சிறப்புப் பேச்சாளராக நகைமுகன் என்பதாகக் கூட்டம் நடந்து கொண்டிருக்கும். எதிர்க்கட்சித் தலைவரைச் சாடுவார்கள். “அரைசியல் பிழைத்தோர்க்கு அறம் கூற்றாகும். ஊழ்வினை உருத்து வந்து ஊட்டும். உரைசால் பத்தினியை உயர்ந்தோர் ஏத்துவர். ஆத்திர கோத்தர மசால் ஏத்திர வயித்துக் கஞ்சிக்கு நீ ஓட விட்ற” என்றெல்லாம் அடுக்கு மொழியில் நெக்குருகப் பேசுவார்கள். நமக்கும் அது போலவே, விலாபுடைக்கப் பேச வேண்டும் போல இருக்கும்.
அடுத்தவாரமே அதே இடத்தில் போட்டிக் கூட்டம் நடக்கும். அதே ஊரைச் சார்ந்த அரங்கநாதன், பெதப்பம்பட்டி தூயமணி என்போரெல்லாம் ஊருக்குள்ளே வந்து ஊர்வலம் போவார்கள். ”தந்தை பெரியார் ஈவெராவும், பேரறிஞர் அண்ணாவும், டாக்டர் கலைஞர் மு.க.வும், பேராசிரியர் பெருந்தகையும், ஊட்டி வளர்த்த தமிழுணர்வு, தீயாய் எரியுது கொண்டுணரு” என முழக்கமிடுவார்கள். எஞ்சோட்டுப் பையன்களுக்கெல்லாம் உடல் தகதகவெனக் கொழுந்துவிட்டு எரியும். இப்படித்தான் எங்கள் ஊரில் தமிழ் துள்ளிக் குதித்துக் கொண்டிருந்தது.
கூட்டங்களிலே அடிக்கடி சிலப்பதிகாரத்தைப் பற்றிப் பேசுவார்கள். வெள்ளிடை மன்றம், இலஞ்சி மன்றம், நெடுங்கல் நின்ற மன்றம், பூத சதுக்கம், பாவை மன்றம், குரவையாடல் என அடுக்கடுக்காய் வர்ணிப்பார்கள். வந்திருப்போரைக் குதூகலப்படுத்தும் பொருட்டு, மங்கையர் அழகை இலக்கியச் சுவையோடு விவரணை செய்வார்கள். மயிரழகை, முடி, கொண்டை, சுருள், குழல், பனிச்சை என்றெல்லாம் சொல்லிப் பேசும் போது, தீந்தமிழ்ச்சொற்கள் தென்றலாய் வளைய வந்தன. நமக்கும் ஆவல் பிறக்கும்.
வாகைத்தொழுவு வேலூர்த் தலைவாசலில் அரசமரம் வேம்புமரம் பிணைந்த மேடை ஒன்று உண்டு. அதுதான் எங்களுக்கான பேச்சுமேடை. பேச்சு வராத நேரத்தில் ஒருவன் வந்து கழுத்துநரம்பு புடைக்க, “வானாகி மண்ணாகி வளியாகி ஒளியாகி ஊனாகி உயிராகி உண்மையுமாய் இன்மையுமாய் கோனாகி யான் எனது என்றவரைக் கூத்தாட்டு, வானாகி நின்றாயை என்சொல்லி வாழ்த்துவனே” என்று சொல்வான். அவனுக்குப் போட்டியாக, நாம், “உலகம் யாவையும் தாமுளவாக்கலும், நிலை பெறுத்தலும், நீக்கலும், நீங்கலா, அலகிலா விளையாட்டுடையார், அவர் தலைவர்! அன்னவர்க்கே சரண் நாங்களே”. இதைப் பார்த்த இன்னொருத்தன் அந்த மேடையேறி, அவன் பங்குக்கு, “நந்தவனத்தில் ஓர் ஆண்டி, அவன் நாலாறு மாதமாய்க் குயவனை வேண்டி, கொண்டு வந்தான் ஒரு தோண்டி, மெத்தக்கூத்தாடிக் கூத்தாடிப் போட்டுடைத்தாண்டி”, இப்படி நாளொரு விளையாட்டும் பொழுதொரு பாட்டும் பேச்சுமாய்க் கழியும்.
எதற்காக நாம் இதையெல்லாம் பேச வேண்டி இருக்கின்றது? இப்படியெல்லாம்தான் தமிழ்மொழியானது, தம் பயணத்தில் திளைத்துத் திளைத்து நம்மிடையே குடி கொண்டுள்ளது என்பதை நாம் உணர்ந்து கொள்ள வேண்டி இருக்கின்றது. இது மட்டும்தானா என்றால் இல்லை. எங்கள் ஊர்ப்புறத்தில், நிறைய முருகன் கோவில்களும் சிவன் கோவில்களும் உண்டு. செஞ்சேரிமலை முருகன், பூரண்டாம்பாளையம் சிவன் கோவில் எனப் பலப்பல. அங்கெல்லாம் தமிழ் தாண்டவம் ஆடும். நாதன் தாள் வாழ்க! இமைப்பொழுதும் என் நெஞ்சில் நீங்காதான் தாள் வாழ்கயென காதுகளில் ஒலித்துக் கொண்டேயிருக்கும்.
இந்த இடத்தில், அண்ணன், எழுத்தாளர் பாரதி கிருஷ்ணகுமார் அவர்களின் பேச்சினை இரவல் வாங்கிக் கொள்கின்றேன். “தமிழை, எவனாலும் அழிக்க முடியாது. ஆமாம், எவனாலும் தமிழை அழிக்க முடியாது!”. தமிழரைத் தவிர. ஆம், நாம் எப்போது தமிழைப் பயன்படுத்தத் தவறுகின்றோமோ, எப்போது சிதைக்கத் தலைப்படுகின்றோமோ, எப்போது அதன் மீதான அக்கறையைத் தொலைக்கிறோமோ, அப்போதுதான், அப்போதுமட்டும்தான் தமிழுக்கான பின்னடைவு துவங்குகின்றது என்பது அவரது பேச்சின் அடிப்படை.
ஐந்தாம் வகுப்பு மட்டுமே படித்து, அச்சுக்கோர்ப்பவராக, பிழைதிருத்துபவராக, கறாரான பிழைதிருத்துபவராக இருந்து, மாபெரும் இலக்கியவாதியாக, எழுத்தாளராக உருவெடுத்தவர் ஜெயகாந்தன் அவர்கள். நான் அடிக்கடி சொல்வது உண்டு, எழுத்தாளர் எஸ்.ராமகிருஷ்ணன் அவர்களின் ஒரு சிறுகதை உண்டு. “பிழை திருத்துபவரின் மனைவி”. நெஞ்சை உலுக்கின்ற கதை. தமிழ்மொழி சிதைந்து விடக் கூடாதென உழைத்தவர்களின் கதை அது. அந்தக் கதை இணையத்தில், அவரது வலைப்பதிவிலேயே இருக்கின்றது. அனைவரும் வாசிக்க வேண்டும். இப்படித்தான் தமிழ் நின்று வென்று கொண்டிருக்கின்றது.
கடைசியாக ஒன்றே ஒன்றை மட்டும் சொல்லிக் கொள்ள விரும்புகின்றேன். மினசோட்டா தமிழ்ச்சங்கத்தினர் என்னிடம் இருபது படைப்புகளைக் கொடுத்து, நடுவராக இருந்து, போட்டிக்கான தெரிவுகளைக் கொடுக்கச் சொன்னார்கள். மிகவும் கடினமான வேலை அது. அந்த அளவுக்கு, படைப்புகளின் தரமும் நயமும் மேலோங்கி இருந்தன. கடைசியில், கருத்தாழம், எழுத்துநடை, தலைப்பு எல்லை என அவர்கள் கொடுத்த அளவுகோல்களுக்கும் மேற்பட்டு, கையால் எழுதிக் கொடுத்தவர்களுக்கு கூடுதல் புள்ளிகள் வழங்கலானேன். ஏன்?
ஐந்து, அல்லது ஆறு பக்கக் கட்டுரையை, எந்தவொரு அடித்தல் திருத்தலுமின்றி எழுதிக் கொடுக்க, நம்மில் எத்தனை பேரால் முடியும்? உள்ளபடியே, ஊன் உயிரெல்லாம் தமிழ் குடிகொண்டிருந்தால்தான் முடியும். அதுதான் உழைப்புக்கும் உணர்வுக்கும் அடையாளம். இப்படியானவர்கள் இருக்கும்வரையிலும், இப்படியாகத் தமிழை ஆராதிக்கின்ற வட அமெரிக்கத் தமிழ்ச்சங்கப் பேரவையும் தமிழ்ச்சங்கங்களும் இருக்கும் வரையிலும், தமிழ் நின்று வெல்லும். வென்றாக வேண்டும் தமிழ்.
சிதையா உன் சீரிளமைத் திறம்வியந்து செயல்மறந்து வாழ்த்துதுமே வாழ்த்துதுமே வாழ்த்துதுமே, தமிழ் வாழ்க! நன்றி!
