அமெரிக்கா அரசியலில் ஆணாதிக்கம்

பழைய வாழ்வு, கதை, கவிதை, அனுபவம், சமையல், பகடின்னு போயிட்டம்னா கிட்னிக்கு நல்லது. அதையும் மீறி, ஏதாகிலும் எழுதணும்னா கொஞ்சமாச்சிம் களப்பணி(homework) செய்யணும். செய்ய உழைப்பும் நேரமும் தேவை. அத்தனையும் செய்து எழுதினாலும், பட்டம் கட்டிவிடுதல்(லேபிளிங்) நடக்கும். அது நமக்குத் தேவையா? மேற்கூறிய தளங்களில் எழுத எதுவும் கிடைக்கலன்னா இருக்கவே இருக்கு, நாம் புழங்கிய, நமக்கான அமெரிக்கத் தமிழ்ச்சங்கங்கள், ஏதாகிலும் எழுதலாம். உண்மைக்கு நெருக்கமாக எழுதின ஒரு மனநிறைவும் கிடைக்கும். இஃகிஃகி.

நம்மைப் பொறுத்தமட்டிலும், அமெரிக்காவில் உட்கார்ந்திட்டு இந்திய அரசியலைக் கீரை ஆயுறமாரி ஆய்வதும் சரியன்று. அதேபோல, ஆட்டையாம்பட்டியில உட்கார்ந்திட்டு அமெரிக்க அரசியலைப் பொளந்து கட்டுவதும் சரியன்று. பண்பாடு, உள்ளூர் ஊடகம், தாம் வாழும் இடத்தின் தாக்கம் இதெல்லாமுமின்றிப் பொளந்து கட்டுவது ஒருவிதமான மாயை என்பதுதாம் நம் நிலைப்பாடு.

அமெரிக்கநாடு ஆணாதிக்க நாடாம். சொல்வது யார்? இஃகிஃகி, பெற்ற அம்மாவையே இரண்டாம்குடியாகப் பார்க்கின்ற ஒரு நாட்டிலிருந்து கொண்டு. கருத்துரிமை. சொல்லிட்டுப் போகட்டு. ஆனால், 'ஏந்தங்கம் அப்படி சொல்லிட்டீங்க?'ன்னு கேட்டால், இலாரி கிளிண்டனைத் தோற்கடித்து விட்டார்களாம். எப்போதைக்கும் ஒரு பெண் அமெரிக்காவை ஆளமுடியாதாம். உண்மையில் நடந்தது என்ன?

இலாரி கிளிண்டன் தோராயமாக 30 இலட்சம் ஓட்டுகள் அதிகம் பெற்றார். மாநிலத்தின் தன்னாட்சி/மண்ணாட்சிப் பங்களிப்பு அடிப்படையில் டிரம்ப் வெற்றி பெற்றார். அதாவது, ஆட்டையாம்பட்டியில் இந்த தன்னாட்சி/மண்ணாட்சி அறவே கிடையாது. அதைப்பற்றிக் கவலை இல்லை. இருக்கின்ற கொஞ்சநஞ்ச உரிமைகளும் பறிபோய்க் கொண்டிருக்கின்றது. நமக்கு சல்லிக்கட்டும், சல்லிக்கட்டின் பெயரால் சில பல ஆளுமைகள் கல்லாக் கட்டிக் கொள்வதும்தானே முக்கியம்? போராட்டம் வெற்றி(?) பெற்ற பிறகு நாட்டுமாடுகளின் வளர்ச்சியென்ன, உயிர்ப்பலிகளின் எண்ணிக்கையென்ன?? நமக்கு அதுபற்றிச் சிந்திக்க நேரமில்லை. அமெரிக்கா ஆணாதிக்கநாடு, பிரகடனப்படுத்தியாக வேண்டும். கொரோனாச் சோதனைக்கு (இலவசமாக இருந்தாலும்) அமெரிக்காவில் மூன்று இலட்சம் கொள்ளையென‌ வாட்சாப்புகள் அனுப்பியாக வேண்டும். சரி, மண்ணாட்சிப்படியாகவே இருந்தாலும், டிரம்ப் வெற்றி பெற்றது வெறுமனே 80 ஆயிரம் ஓட்டுகளால் மட்டுமே. The most important states, were Michigan, Pennsylvania and Wisconsin. Trump won those states by 0.2, 0.7 and 0.8 percentage points, respectively — and by 10,704, 46,765 and 22,177 votes. Those three wins gave him 46 electoral votes; if Clinton had done one point better in each state, she'd have won the electoral vote, too.

பொதுவாக தேர்தல் வெற்றி என்பது இருவகைப்படும். முதலாவது, தனக்கான வாக்குகளைப் பெருமளவில் வாங்குவதால் அடைவது. அடுத்தது, எதிராளிக்கு ஓட்டுகள் விழாமற்போவதால் கிடைப்பது. டிரம்புக்குக் கிடைத்த வெற்றியும் அப்படித்தான். லிபரல்கள் சாவடிக்குச் சென்று தமக்கான ஓட்டுகளைப் போட்டிருக்கவில்லை. தகுதியுள்ள வாக்காளர்களில், கிட்டத்தட்ட 44 இலட்சம் லிபரல் ஓட்டுகள் பதிவாகவே இல்லை. எடுத்துக்காட்டாக, மிச்சிகனில் ஒபாமா 350,000 ஓட்டுகள் அதிகம் பெற்று வெல்கின்றார். கிளிண்டன் 10,000 ஓட்டுகள் குறைவாகப் பெற்று தோற்கின்றார். ஆனால், டிரம்ப் ஒபாமாவுக்கு எதிரான தன் கட்சி வேட்பாளரான இராம்னியைக் காட்டிலும் 10,000 ஓட்டுகளே அதிகம் பெற்றார். ஆக, இடைப்பட்ட 340,000 பேர், ஒபாமாவுக்கு ஓட்டளித்தோர் இம்முறை வாக்களிக்கவில்லை. Wisconsin tells the same numbers story, even more dramatically. Trump got no new votes. He received exactly the same number of votes in America’s Dairyland as Romney did in 2012. Both received 1,409,000 votes. But Clinton again could not spark many Obama voters to turn out for her. இது பெண்ணுக்கு எதிரான தோல்வி எனச் சொல்லிவிட முடியாது. தலைவர்/துணைத்தலைவர் வேட்பாளர்களுள் சிறுபான்மையினர் களத்தில் இல்லை என்பதற்கான சோர்வு என்பதே பொருள். அதைச்சரி செய்யவே, இம்முறை அந்தச் சோர்வும் கணக்கில் எடுத்துக் கொள்ளப்பட்டிருக்கின்றது.

ஒவ்வோர் நாடும் தனித்தன்மை கொண்டது. அததற்கான விழுமியங்கள் உண்டுதாம். அதற்காக, கொஞ்சம் கூடக் கூச்சமேயில்லாமல் ஆணாதிக்க வெறியர்கள், பெண் தலைமையை ஏற்கமாட்டார்கள் என்றெல்லாம் சொல்வது நகைப்புக்குரியது.

அடுத்து, அமெரிக்காவில் இந்தியக் குடியுரிமை வாங்கியோர், இரண்டாம் தலைமுறையினர், வாங்கியிராதவர்களை இரண்டாம்தரமாக நடத்துகின்றனர் என்பதாகப் பேச்சு. எப்படி இப்படிப் போகின்ற போக்கில் பொதுமைப்படுத்த முடிகின்றது இவர்களால்?

முதற்தலைமுறையினரைச் சொல்லுங்கள். ஓரளவுக்கு அதில் நியாயம் இருக்கின்றது. 'ஃப்ளோட்டிங் கிரவுடு', 'H1Bயா?' போன்ற சொல்லாடல்களைத் தமிழ்ச்சங்க வளாகங்களில் கேட்கலாம். ஒப்புக் கொள்கின்றேன். தமிழ்ச்சங்கங்களே அமெரிக்கத் தமிழ்ச்சமூகம் ஆகிவிடாது. காகம் கருமைதான். அதற்காக, கருப்பாக இருப்பதெல்லாமும் காகங்கள் அல்ல. அதைப் போல, முறையற்றுப் பேசும் சில‌ சங்கப்பண்ணைகள் இந்திய வம்சாவளிகள்தாம். அதற்காக இந்திய வம்சாவளிகள் எல்லாருமே பண்ணைகளன்று. அதிலும், இரண்டாம் தலைமுறையினர், பாவம். மையநீரோட்டத்துக்கும் ஈடு கொடுத்து, முதல்தலைமுறை குடிவரவாளர்களுக்கும் ஈடுகொடுத்து, பேலன்சு செய்து செய்தே கடக்கின்றனர். அன்பு கூர்ந்து அவர்களை விமர்சிக்கும் தகுதி எதுவும் நமக்கில்லை என்பதைப் புரிந்து கொள்வோம். 'ஏபிசிடி' என்றெல்லாம் நாம் அவர்களைச் சொல்லிச் சிரித்துக் கொள்வதில்லையா?. நமக்குள் இருக்கின்றது அத்தனை பின்னடைவு. கற்றுத் தெளிதல், நமக்கு மதிப்பீட்டும்.

அடுத்து, வேலையிடத்தில் இருக்கும் குடியுரிமை பெற்ற சில இந்திய வம்சாவளிகள் மற்றவரை வித்தியாசமாகப் பார்ப்பர். ஒப்புக்கொள்கின்றேன். அதன் காரணம், இரண்டாம்தரமாக நடத்த வேண்டுமென்பதல்ல. அதற்கான காரணமே வேறு. பண்பாட்டு வித்தியாசம்தான் காரணம். முகச்சவரம் சரிவர செய்யாமல் வருவது, தாய்மொழியில் பேசுவது, மீட்டிங் அறையில் ஏப்பம் விடுவது, இப்படியான சிற்சிறு காரணிகள். அதைநாம் பேசித்தான் கடக்க வேண்டும்.

எடுத்த எடுப்பில் குடியுரிமை பெற்றவனை மட்டையடிக்காமல், பேசித்தான் கடக்க வேண்டியிருக்கின்றது. அன்பும் சகிப்பும் பொறையுமே நமக்கான வழிகாட்டி. புலம்பெயர் மண்ணுக்கான பண்பாட்டுக் கூறுகளை நாம் கற்றுக் கொள்ள வேண்டும். தமிழ் அமைப்புகளில் அவற்றைப் புகுத்த முயலவேண்டும். அதுதான் தாய்மண்ணுக்குப் பெருமை சேர்க்கும். அல்லாவிடில், 'அந்நியனாகப் பார்க்கும் பழக்கத்தை நாமே வார்த்தெடுத்துக் கொண்டிருக்கின்றோம்' என்பதே மெய், மெய், மெய். All politics is local.

பழமைபேசி.