தாய் மண்ணே வணக்கம்

என்ன செய்ய? புரண்டு புரண்டு படுத்துத்தான் பார்க்குறேன். நித்திரை ஒன்னும் வந்த பாட்டக் காணமுங்களே?? ஆமாங்க இராசா... ஆமாங்க... நாம நம்ம ஊருக்கல்ல வந்து இருக்குறோம்? வந்ட்டுப் போய் என்னமோ ஒரு ஆறு மாசந்தான் கண்ணூ ஆவுது....

ஆனா... ங்கொய்யால, ஊரே தலைகீழா அல்ல மாறிக் கிடக்கு? அதான், தூக்கமும் வர்லயா? இங்க இருக்குற‌ பாடு பழமையப் பேசலாமுன்னு வெடியக் காத்தால நாலு மணிக்கு பொட்டியத் தட்டீட்டு இருக்குறங் கண்ணூ...இஃகிஃகி!!

சென்னையில வந்து எறங்குனுதீமு ஒன்னுந் தெரீல... வெளிநாட்டு விமான நிலையத்துல இருந்து, உள்ளூர் விமான நிலையத்துக்கு வந்தா இருக்குது வேடிக்கை.... ஆமாங்க... எடத்துல இருக்குறத வலத்துலயும், வலத்துல இருக்குறத இடத்துலயும் வெச்சி, ஒரே கொழப்ரேசனு வந்துருச்சுங்... புடிமானம் புடி படுறதுக்கு சித்த நேரம் புடிச்சதுங்க....

நாலு மணிகெல்லாம், வெளியூரு போற சனங்க வர ஆரமிச்சிட்டாங்க... என்னா கூட்டம்?? சாரை சாரையாய், சாரை சாரையாய் சனங்க... அடேய், விமானங்களுக்கே இப்படின்னா, தொடர்வண்டிகளுக்கும், பேருந்துகளுக்குமு? நெனச்சே பாக்க முடீல போங்க...

நாம ஊருக்கு வாறப்பவெல்லாம், உள்ளூர் விமான நிலையத்துல இருக்குற காப்பி கடையிலதான் உக்காந்து இருப்பமுங்க... இந்த வாட்டி, அந்தக் கடையில இருக்குற அம்மணி சிரிச்சிட்டே வந்து பழமையக் குடுக்குதுங்கோ... நானுமு செரீன்ட்டு ஒன்னு ரெண்டு பழமைக்கு எசைஞ்சி பேசுனேன்... திடு திப்புனு உங்களுக்கு கல்யாணம் இன்னும் ஆகுலீங்களான்னு கேட்டுச்சு பாருங்க... தூக்கி வாரிப் போட்டுச்சி.... துண்டைக் காணம், அட ச்சீ... நம்ம துவால் துணியக் காணோம், பொட்டிகளைக் காணோம்னு அடிச்சிப் புடிச்சி, வேற எடத்துக்க்கு ஓடியாந்து வந்து ஒக்காந்துட்டேன்.

வெளீல‌, தொலைபேசுற கடை தெறந்த மாதர இருந்திச்சின்னு போனேன்... அங்க பாத்தா, ஒரு பொன்னானுமு ஒரு அம்மணியுமு... அதைப் பார்த்து, அவன் நம்முளைக் குத்தம் செஞ்சவம் மாதர பாக்குறானுங்க... ஈஈ...னு இளிச்சிட்டே நிக்க, அவரு, you waanna make any call அப்படின்னு நல்ல தமிழ்ல கேக்கவும், நாம ஆமான்னு தலையாட்டினோம்... சரி, பேசிட்டுக் காசை வெச்சிட்டுப் போங்கன்னு சொல்லிட்டு, அவ்ரு அவரு பாட்டைப் பாக்க ஆரம்பிச்சிட்டாரு.... நாம, நம்ம பாலாண்ணனை, அதாங்க வானம்பாடிகள் அண்ணனை அழைச்சோம்... மறுக்காவும், அண்ணன் தூக்கத்துல இருப்பாருன்னு வெச்சிட்டு வந்துட்டேன்... ஆனா, அண்ணன் திலும்பவும் அந்த எண்ணுக்கு அழைக்கவும், அவன் வெறுத்துப் போயி, யோவ் நீ காசே தர வேணாம்... போனை மட்டும் வெளில வெச்சிருன்ட்டு, கதவைச் சாத்திகிட்டான்...

அப்புறம், நாம அண்ணங்கிட்ட, நல்லபடியா வந்து சேந்துட்டம்னு சொல்லிச் சொல்லீட்டு இருக்கக்குள்ள, இன்னொருத்தன் வந்தான்.... அந்தப் பொண்ணைக் கொண்டாந்து வுட்டவன் போலிருக்கு... போன் இங்கிருக்கு, பொண்ணை என்ன பண்ணினீங்கன்னு என்னைச் சாய்ப்பலா பாக்குறான்... யோய், அவங்க உள்ள இருக்காங்கன்னு சொல்லிப் போட்டு, பொட்டிகளைத் தள்ளீட்டு நேரா நானு கிங்பிசர் அம்மணிகிட்ட வந்தன்... ஏன் சார் மெரண்டு போய் இருக்கீங்கனு அது கேக்க? என்னடா, இது எழவாப் போச்சுன்னு, நானு ஆங்கிலந் தெரியாத மாதரயே நடிச்சிக் கிடிச்சு, பரிசோதனை எல்லாம் முடிச்சுட்டு உள்ள வந்து உக்காந்துட்டேன்...

சரியா, அஞ்சே முக்கால் மணின்னா, அஞ்சே முக்கால் மணி.... கோயமுத்தூர் வண்டி புறப்பட்டுதுங்க... ஆறே முக்காலுக்கு அந்த நீலகிரி மலையப் பார்த்துட்டே வந்து எறங்குனேன்.... ஆகா.... ஆகா.... சிலுசிலுன்னு அந்தக் காத்து இருக்கே காத்து... கோயமுத்தூர் கோயமுத்தூர்தானுங்... பையத் தூக்கிட்டு நடக்க ஆரம்பிச்சேன்... நெம்ப வருசங்களா வந்து போற எடமாச்சே?? தூக்கத்துல வுட்டாக்கூட சரியா, வெளில வந்துருவேன்... ஆனாப் பாருங்க, 'கரேபுரே'ன்ட்டு ஒருத்தன் வந்து, ஒழுங்கு மரியாதையா இந்த வண்டியில ஏறிப் போங்றான்....

என்னங்கடா இது, நாலு எட்டு நடக்கறதுக்கு ஒரு வண்டியான்னு நெனச்சி ஏறி உக்காந்தா, அது எங்கயோ ஒரு மலை ஒசர கொட்டாய்க்குப் போகுதூ....ஒ, ஓ... அந்தமான் நிகோபாருக்கீன வந்துட்டமான்னு நெனச்சி நிமுந்து பார்த்தா, எழில் கோவை உங்களை வரவேற்குதுன்னு ஒரு பதாகை! டேய்... டேய்... ஆறு மாசத்துல எப்ப்ட்றா உங்களால இதெல்லாம்?? இதே மாதர, இந்த அறுவத்தி மூனு வருசமும் வேலை பார்த்து இருந்தா நம்ம நாடு எப்புடி அல்லாம் இருந்துருக்கும்?? அப்படி ஒரு வேலைப்பாடோட ஒரு புதுக் கொட்டாய்ங்க... அருமையோ அருமை... இன்னும் செம்மொழி மாநாட்டு வேலைப்பாடுகெல்லாம் அதுல இருக்குது...

நாமதான் பொட்டிகளைத் தூக்கிட்டு வந்த மொத ஆளு.... வெளிநாட்டுக்குள்ள காலடி எடுத்து வெச்சா மாதரயே ஒரு இது.... சுத்தவத்தமோ சுத்தவத்தம்.... மச்சாங்காரன் தயாரா வண்டியோட நின்னுட்டு இருந்தான்... வண்டீல ஏறி, வெளீல வாறேன்.... மேன்ஃகாட்டன் நகரத்துக்குள்ள வாற மாதரயே இருக்குங்கோ.... ஆனா, மரங்களைத்தான் மொட்டை போட்டு வுட்டுட்டாய்ங்க.... அவ்வ்வ்....

அவனாசி சாலைச் சந்திக்கு வந்தா, ஒன்னுமே புலப்படலைங்கோ... அந்த சந்தி, எதோ சிகாகோ விமான நிலையம் மாதர இருக்குது.... பளிச்சுன்னு... சுத்த வத்தமோ சுத்த வத்தம்.... டேய்... டேய்.... இதெல்லாம் நெம்ப அதிகம்.... இப்படி ஒரே அடியாவா திருந்துறது??

போனவாட்டி வந்தப்ப, பூசாகோ கலை அறிவியல் கல்லூரி வாயிலை நெனைச்சிக் குறபட்டுகிட்டேன்.... இந்த வாட்டி, அலேக்கா ஒரே தூக்கா தூக்கிட்டாய்ங்க.... அரண்மனை வாசல்மாதர ஆக்கி, மரங்கெல்லாம் போட்டு.... காறித் துப்புற மாதர , குப்பை மேடா இருந்த அரசு பல்நிலை தொழிற்கல்வி நிலையத்துக்கு வந்தது பாருங்க‌ வாழ்வு?? எப்புடி ஆயிப் போச்சு... எதுவும் நிரந்தரம் இல்லையாம்... சொல்லாமச் சொல்றாய்ங்க நம்பாளுங்க...

செரிந்ட்டு, எங்க கல்லூரியப் பார்த்தேன்... அதாங்க, கோவை தொழில்நுட்பக் கல்லூரி... ங்கொய்யால, இன்னும் பலமடங்கு அதிகமா மிடுக்கு கூடி நிக்கிதே?? எதுத்தாப்ல எல்லாம் சுத்தம் செய்ய ஆரம்பிச்சிட்டாங்க... ஆனாலும் மாநாடு நடந்த சாயல் இன்னும் தெரீது....

அதிசயம்.... அதிசயம்... கோவையில் அதிசயம்.... எந்தவிதமான பாலத்து மேலயும் ஏறாம, தொடர்வண்டி பாதையையும் ஏறிக் கடக்காம, நான் ஏறுன வண்டி, ஏறி எட்டாவது மணித் துளியில கணபதி வந்துடிச்சி... அது எப்படி? அது எப்படி?? மருத்துவக் கல்லூரிக்குப் பக்கத்துலதாங்க அந்த அதிசயம், நிர்மாண‌ம் ஆகி இருக்கு... வாற ஒன்னாந் தேதி, துணை முதல்வர் மறுபடியும் அங்க எதோ திறப்பு விழாவுக்கு வாறாராமுங்க... என்னை, மெரட்டி, சிறப்பு உள்நிழைவுச் சீட்டுக் குடுத்து, விழாவுக்கு வரச் சொல்லி இருக்காங்க.... இஃகிஃகி... பாத்துட்டு வந்து, வெவரமா எழுதுறேன்....