விதைப்போர் வீழ்ந்திடினும், விதைகள் வீழ்வதே இல!!

இன்றுகொல் அன்றுகொல் என்றுகொல் என்னாது
பின்றையே நின்றது கூற்றமென் றெண்ணி
ஒருவுமின் தீயவை ஒல்லும் வகையால்
மருவுமின் மாண்டார் அறம் - நாலடியார்.

கொங்கு நாட்டிலே, மேட்டிமை பொருந்திய அரசியலாளர்களின் சூழ்ச்சிக்கு இரையாக்கப்பட்டு ஏழையாகிப் போன ஒரு உழவனுக்குப் பிறந்து, வீழ்ந்தது வீழ்ந்ததுதான் என்றிலாமல், விதைப்போர் மரிப்பினும் விதைக்கப்பட்டவை மேலெழும் எனக் கருதிய தாய் தகப்பனால், அறம் வழுவா ஆசிரியன்மார் சிலரால், முட்டி மோதி, தட்டுத் தடுமாறி, காலத்தின் போக்கில் சிங்கப்பூர் அடித்துச் செல்லப்பட்டவனானேன்.

'ஆமாவா'த்தமிழ் கேட்டு பூரித்துப் போனாலும் கூட, அங்கு வாழும் தமிழரின் நிலை கண்டு கலங்கிப் போனேன். 1968ஆம் ஆண்டு விடுதலையாகிப் போன ஒரு நாட்டிலே, பெரும்பாலான தமிழரெலாம் பொருளாதாரத்தில் வெகுவாகப் பின்தங்கி இருந்தார்கள். அந்நாட்டு அரசியல் கட்டமைப்பும் நம்மவர்க்கு ஏதுவாக இல்லை என்பதே எம் கருத்து. ஆனால், என் நண்பர்கள் இன்னமும் கூட அதை ஏற்க மறுக்கிறார்கள்.

இருபத்து ஏழு மாதங்களுக்குப் பிறகு, இந்தோனேயம் மற்றும் மலேய நாடுகளுக்குச் செல்கிறோம். சில காலம், அங்குமிங்குமாக நகர்கிறது. அங்கும் தமிழினம், வெகுவாகப் பின்தங்கியே இருக்கக் காண்கிறோம். இம்மூன்று நாடுகளிலும், அடுத்தடுத்த தலைமுறையினர் மேன்மை பெறுகிறார்கள் எனச் சொன்னாலும் கூட, அந்த வளர்ச்சியின் ஏற்றமானது வெகு மத்திபமாகவே இருக்கிறது.

கிழக்காசிய நாடுகளை அடுத்து, மேற்படிப்புக்காக கனடா நாட்டிற்குச் செல்கிறோம். அங்கேதான் நமக்கும், ஈழத் தமிழர்களுக்குமான அணுக்கம் பிறக்கிறது. டொரொண்டோ, மோண்ட்ரியால் மற்றும் ஒட்டாவா நகரங்களில் தமிழ் மக்கள் செறிவாகக் குடியேறி இருந்தார்கள்.

அவர்களைக் கண்டதும், மாபெரும் சோரவிரக்தி எம்மைக் கப்பியது. இரவு, பகல் என்று பாராது, அயராமல் உழைத்து, உழைத்து ஓடாய்த் தேய்ந்து கொண்டிருந்தார்கள். பெற்ற பிள்ளைகளை வளர்க்க வேண்டும். தாயகத்தில் ஓடி ஓடிப் பிழைக்கும் பெற்றோருக்கு காசு, பணம் அனுப்ப வேண்டும். அண்ணன் பிள்ளை, தமக்கை பிள்ளை எனப் பேதம் பாராது, அவர்களையும் புலம் பெயரச் செய்ய வேண்டுமென ஒவ்வொருவருக்குள்ளும் ஆயிரமாயிரம் கனவுகள்.

உழைத்தார்கள்; உழைத்தார்கள். உயிர் போகுமளவுக்கு உழைத்தார்கள். ரெண்டு வேலை; இராவுக்கொரு வேலை, பகலுக்கொரு வேலையென உண்ணாமல், உறங்காமல் வேலை பார்த்தார்கள்.

ஊருக்கு காசு அனுப்ப வேணும் மணி சார் என்பார். அக்காவென்ட பெட்டை கொழும்பு வந்து நிக்கிறா, அவளை இங்கால கொண்டாறணும் மணி சார் என்பார். இங்க இருக்குற ஒரு பொடியனை வெச்சு, அண்ணண்ட பெட்டைக்கு இசுபான்சர் செய்யப் பண்ணனும் மணி சார் என்பார். இப்படியாக, ஒவ்வொருவருக்குள்ளும் ஆயிரமாயிரம் கனவுகள்.

அநீதி, எங்கும் அநீதி. தாயகத்தில் இருந்து அழைத்து வரப் பணம் வாங்கிய இடைத்தரகனிடம் அநீதி. சிங்களப் படையின் அநியாயத் தாக்குதலில் சிக்குண்டு போன அம்மாவுக்கும், அப்பாவுக்கும் மருத்துவம் பார்க்கக் கடனாகப் பணம் கொடுத்தவனின் அநீதி.

புலம் பெயர்ந்து வந்து புகுந்த நாட்டில் தமக்கும், தன்னினத்துக்கும் அவப் பெயரை உண்டாக்கும் காடையர்களிடம் அநீதி. குழுக்கள் அமைத்துக் கொண்டு செய்யும் இக்காடையர்களின் மோதல்களால், ஒட்டுமொத்த தமிழ்ச் சமுதாயத்தின் மீதான அநீதி.

இத்தனையையும் பொறுத்துக் கொண்டு உழைத்தார் தமிழ் மக்கள். அயராது உழைத்திட்டார் தமிழ் மக்கள். புனரமைப்புப் பணிகள்; வீதிதோறும் தமிழ்ப் பள்ளிகள்; தத்தம் குழந்தைகளுக்குப் புகுத்திட்டார் மொழியறிவு. வளர்த்திட்டார் தமிழ்ப் பண்பாடு. திறந்துவிட்டார் கல்விக் கண்.

பிள்ளைகள், நம் பிள்ளைகள், கூட்டம் கூட்டமாய்ச் சென்றிட்டார் பாடசாலைகளுக்கு. டொரொண்டோ பல்கலைக் கழகம், யார்க் பல்கலைக் கழகம், வாட்டர்லூ பல்கலைக் கழகம், ஒட்டாவாப் பல்கலைக் கழகம், மேற்குக் கனடியப் பல்கலைக் கழகங்கள் என எங்கும் மாணவர்கள்; நம் தமிழ் மாணவர்கள்!!

காசு, காசெண்டு எங்களைப் போல அலைஞ்சு திரிய வேணாம் பிள்ளாய். இனத்துல நாமும் மனுசரெண்டு காமிக்க வேணும் பிள்ளாய். நல்லாப் படிச்சு, நாட்டு மக்களுக்கு நாம யாரெண்டு காண்பிக்க வேணும் பிள்ளாய் எனக் காண்போரை எல்லாம் பாராட்டிச் சீராட்டி ஊக்கமளிப்பார் ஏக்ராஜ் அண்ணாச்சி.

இன்றைக்கு எத்துனை பேருக்கு, அந்த சமூக சேவகர், தமிழ் மக்களுக்காகவே தம்மை அர்ப்பணித்துக் கொண்ட ஏக்ராஜ் அண்ணாச்சியைத் தெரியும் என்று தெரியவில்லை.

“வெடிஞ்சா, நீதிமன்றஞ் செல்ல வேணும்; வடிவான கதை ஒன்டு எழுதித் எழுதித்தாங்கோ!”வெனக் கேட்டபடியே அவர்தம் அறைக் கதவுகள் தட்டப்படும் விடியற்காலை மூன்று மணிக்கு. இராவு வேலை முடிந்து, கடுங்குளிரில் வந்து தட்டும் அவனது வேண்டுகோள்கள் செவிமடுக்கப்படும். அண்ணாச்சி எழுதும் கதையில்தான் இருக்கிறது தட்டப்பட்டவனின் அகதிமனுவை ஏற்பதுவும், அவனது சந்ததிக்கான குடியுரிமையும்!!

அண்ணாச்சி எழுந்து போய்க் கதவைத் திறந்து விட்டு, அவனுக்கேற்ற கதையை எழுதிக் கொடுத்துப் பாடம் அடித்துச் சத்தியம் வாங்குவார், “நீ உண்ட பிள்ளைகளைப் படிக்க வெப்பேனெண்டு சத்தியஞ் செய்” என. கதறி அழுது கொண்டே சத்தியம் செய்வான் அந்த அபலை. அண்ணாச்சியைத் தெரியாத தமிழன் இருக்க முடியாது அக்கால கட்டத்தில். அவர் ஒரு இசுகார்பரோ காந்தி!

வாரம் ஒருமுறையாவது அவரது அறையில் நான் தங்குவது வழக்கம். அடிக்கடி சொல்வார். “பாருங்க மணி. இந்தத் தமிழ்ப் பிள்ளைகள் எல்லாம், முதல்த் தலைமுறைப் பிள்ளைகள். எந்த நாட்டிலும் முதல்த் தலைமுறையினர் ஓங்கினதா வரலாறு கிடையாது. ஆனால், அதை நம் ஈழத்துப் பிள்ளைகள் முறியடிப்பார்கள்” என்பார்.

அப்படிச் சொன்ன மாமனிதன், நீண்ட நாட்கள் வாழப் பணித்திருக்கவில்லை. ஒட்டுமொத்த இசுகார்பரோ(Scarborough) தமிழ் மக்களும் கண்ணீர் வடித்தனர். தலைமாட்டில் அமர்ந்து கொண்டு ஒரு தாய் அழுதாள், “என்ட பிள்ளைகள் அரசாள வேணுமெண்டு சொல்வீயளே அண்ணாச்சி?! இப்படிக் கண்டுங் காணமப் போயிட்டீகளே அண்ணாச்சி?!” எனக் கண்ணீர் உகுத்த காட்சி இன்னும் அப்படியே கண் முன்னே நிழலாடுகிறது.

அவர் மறைந்த ஆண்டு, 1998! இதோ, பதின்மூன்று, பதினைந்து ஆண்டுகளுக்குப் பின்னால், அவரது காலத்தில், அவரால் வாழ்த்தப்பட்ட பிள்ளைகள் எல்லாம் படித்துப் பட்டம் பெற்று, கனடிய தேசிய நீரோட்டத்தில் சுடர்விட்டு ஒளிர்கிறார்கள். ஒவ்வொரு ஆண்டும், ஆயிரமாயிரம் தமிழ்ப் பிள்ளைகள் பல்வேறு பட்டங்கள் பெற்று வெளியேறுகிறார்கள்.

சிங்கப்பூரிலும், மலேயாவிலும், இந்தோனேயத்திலும் நிகழாத அற்புதம், கனடாவிலே, அமெரிக்காவிலே எண்ணிப் பத்துப் பதினைந்து ஆண்டுகளுக்குள்ளாக நிகழ்கிறது. மருத்துவம், பொறியியல்துறை, சட்டத்துறை எனச் சகல துறைகளிலும் நம்மவர்கள் பொன்னாய் மிளிர்கிறார்கள். தமிழகத்து மாணவர்களைக் கூட மிஞ்சி விட்டார் இப்பிள்ளைகள்.

அரசாட்சி! மக்களுக்குச் சேவை புரிவது அரசியல் பணி. சமூகப் பங்களிப்பைச் செவ்வனே செய்வது அரசியல் பணி. சட்ட திட்டங்களைத் தெரிவதும், செய்வதும், நடைமுறைப் படுத்துவதும் அரசியல் பணி. அன்றைய ஏக்ராஜ் அண்ணாச்சியின் கனவு, நம் தமிழ்ப் பிள்ளைகளின் கைகளில் அரசாட்சி.

இன்றோ, அன்றோ, என்றோ என இருந்திடாமல், எமக்குள்ளேயே இருக்கிறான் நமன் என நினைத்து, அல்லன நீக்கி, மாட்சிமை பொருந்தச் செய்யுங்கால் அன்பும், அறமும், ஆட்சியும் நமக்கே!!

எந்த நாட்டின் குடிமகனாய் இருக்கிறாயோ, அந்த நாட்டுக்குப் பணி செய்வதே முதற்கடமை. அடுத்தபட்சமாக, நின்னை நினை. நும் முந்தை, நின் மொழி, நும் மரபு, நும் பண்பாடு எனச் சகலதுமாய் நின் தனித்தன்மை காத்திடுக. நீயும் ஓங்குவாய்! நின் மக்களும் ஓங்குவர்!!

ஆம், கனடாவையோ, அமெரிக்காவையோ நாளை ஒரு தமிழ்ப் பிள்ளை ஆளக் கூடும். ஏன்? அது உங்கள் வீட்டுப் பிள்ளையாகக் கூட இருக்கலாம்!!

விதைப்போர் வீழ்ந்திடினும், விதைகள் வீழ்வதே இல!!