டேய் நட்டாமுட்டி, வாடா இங்க!

”சில்லறைகளைப் பத்தி என்றா நீ பேசறது? நீயே ஒரு பெரிய நட்டாமுட்டி, இதுல நீ வேற பழமயிகளைப் பேச வந்துட்டே?! கலிகாலம்டா, செரிப் பேசு! பேசு!!”

இப்படியெல்லாம் நீங்க நினைப்பீங்க இராசா, அது நமக்கும் தெரியும். அதுக்காக சொல்ல வேண்டியதைச் சொல்லாமப் போக முடியுமா? என்ன நாஞ்சொல்றது??

விசயம் என்னன்னா, நான் சும்மா அப்படியே நம்ம ஈரோட்டு மாப்புளை கதிர் எழுதின கவிதைகளை வாசிச்சுட்டு இருந்தேன். அப்ப, சில்லரை அப்படீன்னு ஒரு சொல் தென்பட்டுது; அதான், சில்லறை ஞாவகம் வந்திட்டுது! இஃகிஃகி!!

பாருங்க கண்ணூ, நான் நெகமத்துக்குப் பக்கத்துல இருக்குற பொம்மநாய்க்கன் பட்டிக் குசுவான், ச்சீ.., விசுவாங்கூட அவங்க தோட்டத்துச் சாளைக்கு வெளையாடப் போயிருந்தேன். அப்ப அவஞ்சொன்னான், ’டேய் பழமை வாடா போயி, எங்க தாத்தனோட அங்கராக்குச் சோப்புல இருக்குற அல்லறை சில்லறை எல்லாத்தையும் எடுத்துட்டு வரலாம்’ன்னான்.

நாந்திருப்பிக் கேட்டேன், ‘அது என்றா அல்லறை சில்லறை?’ன்னு. அதுக்கு அவஞ்சொன்னான், அல்லறைன்னா தட்டுத் தடுமாறுறது. சில்லறைன்னா, சின்ன சின்ன சிறுவாட்டுக் காசு. ஆக, தட்டுமுட்டுச் செலவுக்குன்னு இருக்குற சிறுவாட்டுக் காசுகதான் அல்லறை சில்லறைன்னான்.

அதையே, எங்க அப்பிச்சி சொல்லுவாரு, ‘டேய் பழமை, போயிக் கரியூட்டு அங்காத்தா கடையில நாஞ்சொன்னேன்னு சொல்லி, இந்த அஞ்சு ரூவாயை முறிச்சு சில்வானம் வாங்கியாடா! செஞ்சேரி மலைச் சந்தையில பொரி உருண்டை வாங்குறதுக்கு, நான் உனக்கு நாலணாக் குடுத்து உடுறன்!!’ன்னுவாரு. சில்வானம்ன்னாலும் அதே சில்லறைதான்!

அதேபாணியில, கீழ்த்தரமான வேலைகளைச் செய்யுறவனை சில்லறைப் பயன்னும் திட்டுவாங்க. அவன் சில்லறை வேலை பாக்குற சல்லிப் பயன்னும் சொல்லுவாங்க. அதையே, நட்டாமுட்டிப் பயன்னும் சொல்றது உண்டு.

அதென்ன அந்த நட்டாமுட்டி? அது ஒரு பெரிய கதைங்க. முட்டின்னா, மரத்தாலான சிறு கட்டை. அப்ப அந்த சிறு முட்டிய நட்டு வெச்சி, வாகா பாத்திரங்கள்ல இருக்குற ஒடசலை எடுக்கலாம். உருண்டு போற வண்டிச் சக்கரத்துக்கு அடியில போட்டு அதை நிப்பாட்டலாம். இப்படிச், சின்ன சின்ன வேலைகளுக்கு சாதுர்யமாப் பாவிக்கலாம் அதை.

அப்படிச் சாதுர்யமாக் காரியஞ் சாதிக்கிறவங்களைக் குறிக்கிற மாதிரிச் சொன்னதுதான், இந்த நட்டாமுட்டிப் பய. அதுவே பின்னாள்ல, தந்திரமாவும், வஞ்சகமாவும், சூதாவும் காரியஞ் சாதிக்கிறவங்களையும் குறிப்பிட்டுச் சொல்லுற சொல்லா மாறுச்சுது அந்த நட்டாமுட்டி.

இப்ப இந்த பாத்திரங்கள்ல ஒடசல் எடுக்குறதுன்னதும், எனக்கு இன்னொன்னும் ஞாவகத்துக்கு வருதுங்க. எங்க ஊருக்குள்ள எப்பிடியும் மூனு மாசத்துக்கு ஒரு வாட்டி, ’யே... இந்த ஓட்டை ஒடசல் அடைக்குறது... பாத்திரத்துக்கு ஈயம் பூசுறது... ஓட்டை ஒடசல் அடைக்குறதே... ’ன்னு சொல்லிட்டு வருவாங்க. அவங்க கிட்டவும் இந்த நட்டாமுட்டி இருக்கும்.

எங்கூர்ச் சந்தைப் பேட்டைக்கு பக்கத்துல இருக்குற அரச மரத்துக்கு அடியில, பொண்டாட்டியானவ ஒரு கையில காத்துப் பைய அமுக்க, மறு கையில கொரட்டுல பாத்திரத்தைப் புடிச்சி, தீயில வெச்சிக் குடுப்பா. புருசங்காரன், வாகா உள்ள பூச்சுப் பூசிட்டு, துணிய வெச்சித் தொடச்சி எடுத்து வெப்பான். அதை மணிக்கணக்குல நின்னு பாக்க, அம்புட்டுப் பிரியமா இருக்குமாக்கும்.

இங்க அறிவியல்ப் பூர்வமா உங்களுக்கு ஒரு விசயஞ் சொல்லோணும். பாத்திரத்துக்கு ஈயம் பூசுறது, ஈயம் பூசுறதுன்னு சொல்றாங்களே?! பாத்திரத்துக்கு உள்ள பூசுறது ஈயமா? அதாங் கிடையாது!

Tin அப்படின்னா, அது தகரம். Lead அப்படீன்னா அது ஈயம். இரும்பு, தாமிரம், வெங்கலம் இதுகளாலான பாத்திரத்துல உணவுப் பொருட்களை இட்டா, அது இரசாயன மாற்றத்துக்கு ஆட்படும்.

அதுல இருந்து தடுக்கவே தகரப் பூச்சு பூசுவாங்க. சொத்தைப் பல் அடைக்கிறதுக்குப் பூசுறது கூட டின்பாதரசம்தாங்க. இந்தத் தகரத்தைப் பத்தி நிறைய உண்மைக் கதைகள் இருக்கு. அதை அடுத்த இடுகைகள்ல பாக்கலாஞ் செரியா?

எல்லாத்தையும் ஒரே நாள்ல சொல்லிப் போட்டா, நாங்க கடை நடத்துறது எப்படின்னு வேண்டாம். போங்க, போங்க, போயிப் பொழைப்பு தழைப்பப் பாருங்க.... இஃகிஃகி!!!