இது பெரிய கம்ப சூத்திரம்? போங்கடே!!

அவன் எதோ ஒன்னை வெச்சிப் படம் போட்டுட்டு இருக்குறான். நம்மாள் சித்த நின்னு, அதைக் கவனிக்கிறான். அப்ப, உள்ளபடியே அது அவனுக்கு சுலுவானதாவும் தெரிஞ்சதாவும் இருக்கும். சில நேரங்கள்ல அது தெரிஞ்சிருக்காமலும் இருக்கும்.

ஆனாலும், நம்மாள் அதை ஒத்துக்குவானா? பாக்குற வரையிலும் பார்த்துட்டு, மீசையில மண் ஒட்டலைங்ற கதையாச் சொல்றது, ’இது பெரிய கம்ப சூத்திரம்? நானும் நாளைக்கு செய்து காட்டுறேம்பாரு!’ன்னு சொல்லிட்டுக் கம்பிய நீட்டிடுவான்.

ஆமா, அதென்னங்க அந்த கம்ப சூத்திரம்? இஃகிஃகி! வாங்க, நமக்கு தெரிஞ்ச கதைய மேல படிக்கலாம்.

வடமொழியில வால்மீகி எழுதின இராமாயணத்தைக் கேள்விப்பட்ட நம்ம இராசா, குலோத்துங்க சோழன் அந்த காப்பியத்தைத் தமிழ்லயும் படைக்க ஆவல் கொண்டாரு. நாட்டுல இருந்த புலவர்கள், ஒட்டக்கூத்தர் மற்றும் கம்பரைக் கூப்பிட்டு வேண்டிய பொன்னும் பொருளுங் கொடுத்து எழுதச் சொன்னார்.

நாளுங் கிழமையும் நிற்குமா? அதுபாட்டுக்கு போறது போயிட்டே இருந்துச்சு. திடீர்னு ஒரு நாள் சோழ மன்னன், அவங்க இரண்டு பேரையும் அழைச்சு, 'என்ன காப்பியம் தயார்தானா? இல்லாவிட்டாலும் பரவாயில்லை, எழுதின வரைக்கும் எடுத்து விடுங்க கேட்கலாம்!'ன்னு சொன்னாரு.

உடனே ஒட்டக்கூத்தர், அயோத்தியிலிருந்து துவங்கி, சீதா தேவியை மீட்கும் பொருட்டு இராமன் படை கடலைக் கடக்க வானரங்களோட உதவியோட கடலில் பாலம் அமைக்க எத்தனிச்சது வரைக்கும் விவரிச்சிட்டு, அங்க தன்னோட கதை நிக்குதுன்னு சொன்னார்.

கதையில அவ்வளவு சிரத்தை காண்பிச்சு எழுதாத சூழ்நிலையில இருந்த கம்பர், மன்னருக்கு ஏதாவது சொல்லி ஆகணுமே? சமயோசிதமா, ஒட்டக்கூத்தர் விட்டதிலிருந்து அவருக்கே உரிய பாணியில், எந்தக் காட்சிகளையும் சித்திரத்தைப் போல வர்ணிச்சு இயம்பும் வல்லமை படைத்த கம்பர் ‘சடார்’னு வர்ணிச்சாரு,

துமிதம் தெறித்து மேலோகம் செல்ல
அமிர்தமென தேவர்கள் வாய் பிளந்தனரே!

துமிதம்ன்னா திவலைகள் அல்லது துளிகள். அதாவது இராமன் படை அம்புகளை விட்டெறிய, அவை கடலினுள் சென்று நீரின் மீது மோதியதில், நீர் சிதறித் துளிகளாக இந்திரலோகம் வரைக்கும் செனறு தெறித்து, அமிர்தமோ என அங்கிருந்த தேவர்கள் வாய் பிளந்தனர்ன்னு அந்தக் காட்சியைச் சித்திரத்தைப் போல கண் முன்னாடி கொண்டு வர்றாரு.

அதைப் பார்த்த ஒட்டக்கூத்தர், துமிதம்ங்ற சொல்லே, புழக்கத்தில் இல்லை. தூதம் எனும் சொல்லாட்சியே புழக்கத்தில் இருக்கிறதுன்னு வாதம் புரியுறார். கம்பர், துமிதம்ங்ற சொல்லாட்சி, நாட்டில் இருப்பதை உறுதிப்படுத்தப் பணிக்கப்படுறார்.

அதன்பொருட்டு, இரண்டு பேரும் சோழ நாட்டுக்குள்ள போறாங்க. கம்பரோ, கலைவாணி மேல பாரத்தைப் போட்டுட்டு நாட்டுக்குள்ள, ஒட்டக்கூத்தரோட போறார். அப்ப அங்க ஒரு பெண்மணி தயிர் கடைஞ்சிட்டு இருக்காங்க. சுற்றிலும் விளையாடிட்டு இருக்கிற குழந்தைகளைப் பார்த்து, அந்த மோர்க்காரி சொல்கிறாள், ‘பிள்ளைகளே தூரப் போய் விளையாடுங்கள், துமிதம் உங்கள் மேல் விழுமன்றோ?’.

அந்தக் காட்சியைப் பார்த்த ஒட்டக்கூத்தர், தான் அதுவரைக்கும் எழுதின இராமகாதையின் காண்டங்களை விட்டெறிய, அதில் ஒரு சிலவற்றைக் கம்பர் கைப்பற்றி, பின்னாளில் முழுமையாகப் படைத்துப் பெருமை பெற்றார். எதையும் சித்திரம் போல் வர்ணிக்கும் ஆற்றல் கொண்ட கம்பனின் வர்ணிப்பு, கம்ப சித்திரமானது; பின்னாளில் சித்திரமே சூத்திரமாக மருவி, கம்பர் சூத்திரமாக ஆனது.

மக்களே, மேல சொன்னது ஒரு சாரார் சொல்ற கதை. அது மெய்யா, பொய்யா, திரிபா, திரிபற்றதா, இதெல்லாம் அந்த கலைவாணிக்கே வெளிச்சம்! ஆனாலும், நமக்குன்னு ஒரு ஆற்றல், சிந்தனைன்னு இருக்குதுதானே? அதை வெச்சி மேற்கொண்டு அலசித் தொவச்சிக் காயப்போடலாம் வாங்க!

சூத்திரம்ன்னா என்ன? எதோ ஒன்றைக் கட்டுதல். கட்டுதல்னா, கயிறு வெச்சிக் கட்டுறது அல்ல மக்காள். அமைத்தல் அல்லது உண்டுபண்ணுதல் என்பதுதான் இங்க நாம சொல்றது. அதனால, உண்டுபண்ணக் கூடிய எந்திரங்களை சூத்திரம்ன்னு தமிழ்ல சொல்றது உண்டு. அதே போல, ஏதோ ஒன்றை கட்டமைத்துச் சொல்லப்படுகிற சொல்லாட்சிக்கும் சூத்திரம் என்று சொல்வது உண்டு.

தொல்காப்பியப் பெருந்தகை சொல்லும் விளக்கம் என்ன? செறிந்து விளங்கும்படியான சொற்களை அமைத்து முடிக்கப்படும் யாப்பு சூத்திரம் ஆவது, அப்படின்னு சொல்றார். யாப்புன்னா? கட்டுகை. ஆடுகளைக் காக்க, குடை போல ஒன்றைக் கட்டுவது குடை+யாப்பு, கொடாப்பு. மார்புப் பகுதியை அண்மித்துக் கட்டப்படுவது மார் + யாப்பு, மாராப்பு! மக்கா, இப்பக் குதூகலமா நிமிர்ந்து உட்காருவீங்களே? இஃகிஃகி, சரி வாங்க மேல படிக்கலாம்!

அந்த மாதிரி, செறிவான, வளமான சொற்கள் கொண்டு யாப்பது சூத்திரம். சூத்திரத்துல அறுவகைச் சூத்திரம் இருக்கு, பெயர்ச் சூத்திரம், விதிச் சூத்திரம், விளக்கியல்ச் சூத்திரம், நியமச் சூத்திரம், அதிகாரச் சூத்திரம், ஞாபகச் சூத்திரம், இந்த ஆறும்தாங்க. அதாவது, சூத்திர ஆக்கத்திற்கான நிமித்தத்தைப் பொறுத்து இது அமைகிறது.

இநத பின்னணியில, ’இப்படியான யாப்புகளைக் கொண்ட படைப்பை இலக்கண சுத்தமாகப் படைத்ததின் பொருட்டே, கம்பனின் படைப்புகளைச் சிலாகிக்கும் பொருட்டு கம்ப சூத்திரம் எனும் சொல்லாட்சி மேலோங்கியது’ அப்படீங்ற ஒரு முடிவுக்கு வர முடியுதா? இல்லையா??