நீ என்னை நினைவுகொள்வது

நீ என்னை 

நினைவுகொள்வதென்பது என்னவெனில்
உன்னில் நான் என்னவாக
உனக்கு நான் யார்
என்பதையெல்லாம்
ஏந்திச் செல்கின்றாயென்பதுதான்!

நீ என்னை 

நினைவுகொள்வதென்பது என்னவெனில்
உன்னில் என்னால் ஏற்பட்ட சுவடு
யாராக நீ இருக்கின்றாயோ அந்த உன்னில் 

நான் வந்துபோன தருணம்
என்பதையெல்லாம்
சுமந்து கொண்டிருக்கின்றாயென்பதுதான்

நீ என்னை 

நினைவுகொள்வதென்பது என்னவெனில்
மாமாங்கம் பல
ஆண்டுகள் பல
மைல்கள் பலப்பல
நமக்குள்ளே இடைவெளி ஏற்பட்டிருப்பினும்
உன்னால் என்னைத் திரும்பவும்
அழைத்துக் கொள்ள முடிகின்றதென்பதுதான்!

நீ என்னை 

நினைவுகொள்வதென்பது என்னவெனில்

நீயும் நானும் மீண்டும்
எதிர்கொள்வோமேயானால்
அடையாளம் கண்டுகொள்ளப்பட
உன்னில் நானாகவே
புகுவேனென்பதுதான்!

நீ என்னை 

நினைவுகொள்வதென்பது என்னவெனில்

நான் மரணமே அடைந்திருந்தாலும்
என் முகம்
என் பேச்சு
என் குரல்

என் எழுத்து
உன்னில் மேலிட
என்னுடன் நீ
பேசிக்கொண்டிருக்கின்றாயென்பதுதான்!

நீ என்னை 

நினைவுகொள்வதென்பது என்னவெனில்

நான் என்னை
எப்படியாகவோ
எதற்காகவேனும்
முற்றுமுழுதுமாய்
இழந்திருக்கவில்லையென்பதுதான்!

நீ என்னை 

நினைவுகொள்வதென்பது என்னவெனில்

நான் சோர்ந்துசோர்ந்து
என்னில் நானே
தொலைந்து கொண்டிருக்கையில்
உன்னில் நானென்பது
என்னை மீட்டெடுத்துவிடுகின்றதென்பதுதான்!

ஒருவேளை நீ
என்னை மறந்துவிடுவாயெனில்,
நான் என்பதில் கொஞ்சம்
நான் என்பதில் கொஞ்சம்
என் இருப்பில் கொஞ்சம்
என் இருப்பில் கொஞ்சம்
மரித்தே போகின்றது!
எல்லாரும் மறந்துவிடுகின்ற நாளில்
செத்தே போகின்றேன் நான்!!

-பழமைபேசி

(தாக்கம்: Whistling in the Dark, Frederick Buechner)