இயற்கையின் பரிதவிப்பில்...

சமீபத்தில் நான் வாசித்துச் சிலிர்த்த எழுத்து என்றால், அது எழுத்தாளர் யாணன் அவர்களுடைய எழுத்துதான். அவர் எழுதிய சவ்வாது மலைத் தொடரை வாசிக்க வாசிக்க, எனது வாழ்க்கையின் பொற்காலம் என்று நான் கருதுகிற மலையும் மலைசார்ந்த என் பால்ய காலம் நினைவில் மோலோங்கியது.

அத்தொடரானது இருநாட்கள் எம்மை வெகுவாகப் பாதித்து, அந்த இரு நாட்களும் இடுகைகள் கூட இடவில்லை. மீண்டும் மீண்டும் என்னவெல்லாமோ எம்முள் வந்து சென்றது. இயற்கை அன்னையின் ஏகோபித்த அரவணைப்பில், பெற்ற அன்னையின் செழுமிய வளர்ப்பில், உற்றார் உறவினரின் கனிவில் வளர்ந்து திரிந்த நாட்கள் அவை. மலைவாழ் மக்கள் அள்ளி அள்ளித் தெளித்த அன்பில், திளைத்த பொழுதுகள் மீண்டும் வந்து நெஞ்சைக் கப்பிக் கொண்டது.

எம்மை அந்நினைவில் தோய்த்துத் தோய்த்து இனிமை கொண்டவன், அந்த இனிய எழுத்தாளரை அழைத்து எம்நினைவுகளைத் தட்டி எழுப்பியமைக்கான பாராட்டுகளைத் தெரிவித்துச் சிலாகிக்கவுமானேன்.

அதிலிருந்து விடுபட்ட ஓரிரு வாரத்திற்குள்ளாகவே, மீண்டும் என்னை நானே இழந்தவனானேன். பூசணிப் புருடையில் இருந்து அன்பாய்த் தேனைப் பகிர்ந்திடும் கரங்களும், மூங்கில் அரிசியில் காய்ச்சிய கஞ்சியைத் தொன்னையில் வார்க்கும் கரங்களும்... கொடிங்கியம், விளாமரத்துப் பட்டி, கரட்டுமடம், மொடக்குப்பட்டி, தளி, ஜல்லிபட்டி எனும் ஊர்களை நான் வலம் வந்த காலத்தில், முயல் மற்றும் கானகத்துப் பறவைகளின் ஊனை ஊட்டிய அம்மக்களை எளிதில் மறந்துவிட முடியுமா என்ன?!

ஆமணக்கு இலையில் ஆசை ஆசையாய் உருட்டி வைக்கும் திணை மற்றும் எள் உருண்டைகளும், வரகுக்களியும், சாமைச் சோறும் எம்முள் இன்னமும் குருதியில் கலந்தே இருக்கின்றன. அதனால்தானோ என்னவோ, நான் கண்டு மெய்மறந்த இக்காணொளியானது எம்முள் மீண்டும் பெரியதொரு தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியே இருக்கிறது!