பதின்மத்தின் ஒரு சேதி!

நான் மன்னிப்பு கேட்கலை, வருத்தம்தான் தெரிவிச்சேன்; மன்னிப்பு கேட்காவிட்டாப் பரவாயில்லை, வருந்துகிறேன்னு சொல்லிடு போதும்! இப்படியெல்லாம் சொல்லி, ஒரு போலித்தனமான உயர்வை வெளிப்படுத்துறதை நீங்க பார்த்து இருக்கலாம். பார்க்கலைன்னாலும், சமூகத்துல நிச்சய்மா பார்ப்பீங்க.

அதாவது, மன்னிப்பு கேட்கிற இடத்துல வருத்தம் தெரிவிச்சுட்டா, தெரிவிக்கிறவரோட கெளரவத்துக்குக் குறைச்சல் இல்லையாம். ஏன்? ஏன் இந்த வெட்டி வேலை??

மன்னிப்பு அப்படீங்கற சொல், மன்னுதலோட தொடர்ச்சி. மன்னுதலை நிலைநாட்டுறவன் மன்னன். அப்ப, இந்த மன்னுதல்னா என்ன?? கோபம், தாபம், மகிழ்ச்சி, வருத்தம், ஏமாற்றம், உவகை இப்படியான எதுவாக இருந்தாலும், அதிலிருந்து விடுபட்டு ஒரு தனிப்பட்ட நிலையில மனதை நிறுத்துறதுதாங்க இந்த மன்னுதல்.

ஆக, அந்தவிதமான தனிப்பட்ட நிலையில் மனதைக் கொண்டு மக்களை நீதி தவறாது ஆள்பவன் மன்னன். ஒரு நல்லதோ, கெட்டதோ அது எதுவாயிருந்தாலும் அதன் தாக்கத்தில் வீழாது பொறுத்துக் கொள்வது மன்னித்தல், அதனோட பெயர்ச்சொல் மன்னிப்பு.

வருந்துதல் அப்படின்னா? செய்த தவறை, அல்லது நடந்துவிட்ட கெடுதியை அல்லது விரும்பத்தகாத ஒன்னை நினைத்து தன் மனதைத் தானே வருத்திக் கொள்வது. இச்செயலோட பெயர்ச் சொல் வருத்தம். தான் அல்லாது, புறநிலையால் மனம் துன்புறுவது துயரம். துயரத்தைக் கடைபிடிப்பது துக்கம்.

ஆக, மனதை நிலைநிறுத்திக்கோ அப்படின்னு அடுத்தவனைச் சொல்றதுலதான் அவனுக்கு பலன் இருக்கு. ஏன்னா, அவன் தன்னோட தவறை இன்னும் ஒத்துக்கலை.

அதுவே, வருந்துகிறேன் அப்படின்னு சொல்லும்போது, தனது தவறை ஒப்புக் கொண்டு, அதற்கு வருந்துகிறேன் அப்படிங்ற பொருள் உள்தாங்கி வரும். இது தெரியாம, மக்கள் மன்னிப்பு கேட்கறதுக்கு ஒரு தயக்கம்; மாறா, வருத்தம் தெரிவிச்சுக்குறதுன்னு ஒரு வெட்டி வியாக்கியானம்.

சொல்ல வேண்டிய சூழ்நிலை வந்தா, தாராளமா மன்னிச்சுக்குங்க அப்படின்னு சொல்லுங்க; அதுல வீரியத்தைக் கூட்டிச் சொல்லணுமானா, ரொம்ப வருத்தமா இருக்கு, வருந்துறேன்னும் சொல்லுங்க. வீணா, அர்த்தமில்லாத கண்டு பாவனை நமக்கு எதுக்கு? எதுக்கு??

இப்ப எதுக்கு இந்த பிரசங்கம் அப்படின்னுதானே யோசிக்கிறீங்க?! அதுல ஒரு உள்குத்து இருக்குது இராசா, ஒரு உள்குத்து இருக்குது!

ஆமாங்க, கடந்த காலத்துல தம்பி அக்பர், நண்பர் வேத்தியன், இன்னும் ஒரு சிலர் வேற வேற தலைப்புகள் கொண்ட வலைத்தொடர் இடுகையில எழுத அழைப்பு விடுத்து இருந்தாங்க. நான், அதுகள்ல பங்கெடுத்துக்க முடியலை. அதுக்கு நான் இப்ப மன்னிப்பும் கேட்டுக்குறேன்... பங்கெடுத்துக்க முடியலையேன்னு வருத்தமும் தெரிவிச்சுக்கிறேன். இஃகிஃகி!!

இனி நாம இன்றைய இடுகைக்கு வருவோம். இதுல கலந்துக்க அழைப்பு விடுத்த நண்பர் ஆதிக்கு நன்றி! தொடர் இடுகையின் சாராம்சம் என்ன? பதின்ம காலத்து அனுபவங்கள்ல ஒன்னு ரெண்டைப் பகிர்ந்துக்கணும், அதான்!

நான் பள்ளியில படிக்கிற காலத்துல, எங்க அம்மாவோட அம்மாவோட அப்பா, அதாவது எங்க அமுச்சியோட அப்பா ஊர்லதாங்க வளர்ந்தேன். சலவநாயக்கன் பட்டிப்புதூர்ல இருந்து வாகத்தொழுவு வேலூருக்கு தினமும் நாலு மைல் தூரம் நடந்து போகணும் பள்ளிக்கூடத்துக்கு.

போற வழி ஒரு இட்டேரி, அதாவது மண் சாலை; ரெண்டு பக்கமும் கத்தாழை, சூரி மரங்க, கள்ளிச் செடி, நொச்சி மரம், தொட்டாச்சிணுங்கி, பூவரச மரம், ஆவாரம்பூச் செடிக, கோவைக் கொடிக, துத்திச் செடிகன்னு பலதும் இருக்கும்.

கத்தாழைகள்ல அம்மணிகளோட நாமுளும் இருப்போம். அய்ய... நீங்க நினைக்கிற மாதிரி இல்ல! பொன்னானுக பேருமு அம்மணிக பேருமு ஒட்டுக்கா ஒட்டுக்காப் போட்டு கீறி வெச்சிருப்பாங்கன்னு சொல்ல வந்தேன்.

அப்புறம் வெள்ளிக்கிழமையானா, பரீட்சை லீவு விட்டா, தோட்டங்காட்டுக்கு போயிடணும்; வேறெதுக்கு? மாடு மேய்க்கத்தான்! அப்படித்தாங்க, ஒரு நாள் நான் ஊருக்கு மேவறம் இருந்த ஒரு தோட்டத்துல மாடு மேய்ச்சுட்டு இருந்தன். அவங்க அப்பதான் சோளத்தட்டு எல்லாம் வெட்டி, அறுவடை செய்து இருந்தாங்க. நான் அந்தக் காட்டுல மாடு கன்னுகளை மேய்க்க விட்டுட்டு, அவங்க சாளை முன்னாடி இருந்த களத்துல இருந்தேன்.

அந்தத் தாத்தா எதோ புத்தகம் படிச்சுட்டு இருந்தாரு. பள்ளிக்கூட லீவுல டவுன்ல இருந்து வந்திருந்த அவங்க பேத்தியும் அந்த சாளைத் தாவாரத்துல ஊஞ்சல் ஆடிட்டு இருந்துச்சு. அப்ப எனக்கு வயசு 14. எதோ பேசிட்டு இருந்தோம், திடீல்னு அந்த பொண்ணு ஒரு கேள்வி கேட்டாப் பாருங்க, எனக்கு கைகால் எல்லாம் நடுக்கம் எடுத்துகிச்சு.

ஆமாங்க! காதல்னா என்ன? நீங்களும் நானும் காதலிக்கலாமா அப்படின்னுச்சு அது. எனக்கா, என்ன சொல்றதுன்னே தெரியலை. இதுக்கும் அந்தப் பொண்ணுக்கு என்ன விட ரெண்டு வயசு கம்மி. மாடு பக்கத்து தோட்டத்துல புகுந்துடுச்சுன்னு சொல்லிட்டு, எடுத்தேன் ஓட்டம்! அவ்வளவுதான், அந்தப் பக்கமே தலைவெச்சுப் படுக்கலையே?!

பத்துநாள்க் கழிச்சு, அவங்க அம்மா அப்பாவோட எங்க வீட்டுக்கு வந்திருந்துச்சு. என்னைப் பார்த்துப் பார்த்து மெலிசா சிரிக்குது. எனக்கா, உள்ளூர ஒரே பயம். கிராமத்தானுக்கு அதை எதிர்கொள்ற பக்குவம் அப்ப இருந்திருக்கலை. வேறென்ன சொல்ல?!

நாணம் என்பது பொதுவுடமை!

(குடுகுடுப்பை மற்றும் தளபதி நசரேயன் தொடரவும்)