இராவணன்

நாம எப்பவும் இந்தத் திரைப்படங்களுக்கு போவதும் இல்லை; போயிப் பார்த்துட்டு விமர்சனம் எழுதின அனுபவமும் இல்லை. ஆகவே, இதை ஒரு கைதேர்ந்த விமர்சகப் பண்டிதருடைய விமர்சனம் என நினைத்துக் கருத்து சொல்வது தவிர்க்க வேண்டுகிறேன்.

காலையில எழுந்ததுமே சீமாச்சு அண்ணன் சொன்னாரு, சனிக்கிழமையும் தமிழ் இராவணனை சார்லட்ல காண்பிக்கிறாய்ங்களாம்னு.

அது சரி, எருமைக்குப் புல் புடுங்கினா மாதிரியும் ஆச்சு, காடு சுத்தமான மாதரயும் ஆச்சு; கோவிலுக்குப் போயி சாமி கும்பிட்ட மாதிரியும் ஆச்சு, அண்ணனுக்குப் பெண் பார்த்த மாதிரியும் ஆச்சு; அரங்கத்துக்குப் போயி திரைப்படம் பார்த்த மாதிரியும் ஆச்சு, கைவசம் இருக்கிற FeTNA தமிழ்த் திருவிழா நறுக்கு(flyer)களை அங்க வெச்சி விநியோகம் செய்தது போலவும் ஆச்சுன்னு, மணி மூனே முக்கால்க் காட்சிக்கு நானும் எனது நண்பரும் போயிருந்தோம்.

காட்சி துவங்கினதுமே பட்சி சொல்லுச்சு, இது எதோ அரைச்ச மாவையே அரைக்கிற வேலைன்னு. இருந்தாலும், இருந்து பார்ப்போம்னு மனசைத் தேத்திகிட்டேன். ஏன்னா, படத்துக்கு பங்களிச்ச நிறையக் கலைஞர்கள், விக்ரம், ப்ரியாமணி, பாடகர் கார்த்திக்னு நிறையப் பேர் நம்ம கனெக்டிக்கெட் தமிழ் விழாவுக்கு வர்றாங்க பாருங்க.

எடுத்த எடுப்புலயே, காவல்துறை அதிகாரியின் மனைவியக் காட்டுக்குள்ள கடத்திட்டுப் போயிடுறாங்க. எந்தவிதமான அத்துமீறலும் இல்லாம, மற்றவருடைய மனைவியான அந்தப் பெண்மணி கவனிக்கப்படுறாங்க.

கதையின் போக்குல, ஏன் அவங்க காவல்துறை அதிகாரிகள் மேல தீவிரமா நடந்துக்கிறாய்ங்க அப்படின்னு சொல்லும்படியான காட்சிகள். மேட்டுக் குடியினரால, மேட்டுக்குடி, காட்டான், கிராமத்தான், ஒடுக்கப்பட்டவன் முதலான சொற்கள் வெகு இலாவகமா, எப்பவும் போலக் கையாளப்பட்டு எடுக்கப்பட்ட திரைப்படம்தான் இதுவும்.

மேட்டுக்குடியினரால, எப்படியெல்லாம் அதிகார மமதை கையாளப்படுது. அப்பாவி, சாமன்ய மக்கள் எப்படியெல்லாம் பாதிக்கப்படுறாங்கன்னு உணர்த்தக் கூடிய காட்சிகள் நன்றாகவே படமாக்கப்பட்டு இருக்கிறது. இங்கதாங்க நமக்கு வேதனை தலைதூக்குது!

பாதிப்பு, அடக்குமுறை, கிராதகம், இதையெல்லாம் எதிர்த்துக் குரல் குடுக்கிறதை ஒரு கதாநாயகத்துவமாக் காண்பிக்கிற சமூகம், ஏன் நிதர்சன வாழ்க்கையில அதை வேறுபடுத்தியும், மாறுபடுத்தியும், திரித்தும், இழித்தும் காண்பிக்கணும்? இப்படியான படைப்புகளும் மேட்டுக்குடியில இருந்துதானே வருது?! நிதர்சனத்துல நடைபெறுகிற திரிபுகளுக்கும், இழிவுகளுக்கும் அவர்கள்தானே காரணம்??

இதை யோசிச்சி, மனசு நொந்துகிட்டு இருக்கிற இடத்துலதாங்க, அந்தப் பாடல் வரிகளைப் பாடகர் வெகு அருமையாப் பாடுறார். அது, வெந்த புண்ல வேலைப் பாய்ச்சின மாதிரியே இருந்தது எனக்கு. அப்படியென்ன சொல்லுச்சு, அந்த வரிகள்?

வலி மிகும் இடங்கள் வலி மிகா இடங்கள் தமிழுக்குத் தெரிகின்றதே! வலி மிகும் இடங்கள் வலி மிகா இடங்கள் தங்களுக்குத் தெரிகின்றதா?! இப்படித் தொடர்ச்சியாப் போகும் அந்தப் பாடல்.

நிச்சயமாக் கவிஞர் இப்படித்தான் எழுதி இருக்க வேண்டும், வலி மிகும் இடங்கள் வலி மிகா இடங்கள் தமிழுக்குத் தெரிகின்றதே! வலி மிகும் இடங்கள் வலி மிகா இடங்கள் தமிழனுக்குத் தெரிகின்றதா?! அப்படின்னு. படத்துக்காகக் கொஞ்சம் மாத்திட்டாங்களோ??

எங்க, எப்ப வலி மிக வேணும்; எங்க, எப்ப வலி மிகாமல் இருக்கணும்ன்னு தெரியாமத்தானே இருக்கு சமூகம்? திரையரங்குல அழுவோம்! வாழ்க்கையில எத்தகைய கொடூரத்தையும் பார்த்திட்டுக் கண்டுங் காணாமப் போறவங்கதானே நாம்??

இதை நாம எழுதினோமானா, இவன் அமெரிக்காவுல இருந்துட்டு வக்கணையா எழுதுறான். போயி, ஊர்ல, வழில நின்னு கூவ வேண்டியதுதானே அப்படின்னும் பகிடி விடுவான் நம்மாளு.

கிராமத்தானுக, காட்டானுக, பாமரன்கள் எல்லாம் அப்பழுக்கு இல்லாத வெள்ளந்திகள்ங்ற உண்மையத் தெரியாத்தனமாக் காண்பிச்சிட்டாங்க போலிருக்கு. அதுக்கே, நீங்க தாராளமா இந்த படத்துக்குப் போகலாம்.

முடிவுக் காட்சி வருது.... ஒரு ஆண், எந்த சூழ்நிலையிலும் எந்தப் பெண்ணையும் ஐயமுறுகிற பொதுப்புத்தி உடையவன்ங்ற யதார்த்தம் துணிவா வெளிப்படுதோன்னு நம்பி உட்கார்ந்தேன். ஆனா, அது ச்சும்மா, லுலுலாய்க்குன்னு சொல்லி முழுப் பூசணிக்காயை சோத்துல மறைக்கிறாய்ங்க. இதோட, வண்ணத்திரை வெண் திரையாகுது. என்ன கொடுமை சரவணன் இது?

நடித்த கலைஞர்கள், தங்கள் பங்கைச் செம்மையாச் செய்து இருக்காங்க. ஓரிரு பாடல்களும் அருமை. ஆனாக் கதையும் வசனமும்??

அடப் போங்கய்யா, நீங்களும் உங்க நீதியும், கதையும்ன்னு மனசுல நொந்துகிட்டே வந்து வாசல்ல நின்னேன். வர்றவங்களுக்கு எல்லாம், தமிழ்த் திருவிழா 2010 குறித்த நறுக்கைக் கொடுத்தேன். அவங்கள்ல சிலராவது, தமிழ் நிகழ்ச்சிக்கு வருவாங்கன்னு எதிர்பார்க்குறேன்.