தமிழை ஒழிக்கிறானா பழமைபேசி?!

அன்பர்களே கீழ்க்கண்ட சொற்களைக் கண்டு எழுதுகிறேன்:

"ஓ அப்படீங்களா? சரி அப்ப, அடுத்த புத்தகத்தையும் இப்பவே அனுப்பி விடுங்க... எதுக்கு கடைசி நேரத்துல அவசர அவசரமா? என்ன நாஞ்சொல்றது?!"

இது தொடர்பாக ஏற்கனவே சொல்லியுள்ளதை மீண்டும் சொல்கிறேன். இதைப் போல் தமிழ்மொழியை ஒழிக்கும் வழி வேறில்லை. வேடிக்கைக்காகவும் இப்படி எழுத உள்ளம் துணிவது மிக வருத்தமானது. முன்பெல்லாம் இப்படி யாரும் எழுதமாட்டார்கள். மேடையில் பேசக்கூட மாட்டார்கள். நானும் நினைத்ததும் இல்லை. இப்பொழுதுதான் இது பெருகிவருகிறது.

இந்த நுணுக்கமான உணர்வுகள் எல்லாம் போனதால்தான் ஈழப் போராட்டத்திற்கு வேண்டிய நுணுக்கமான உணர்வுகளும் காணாமற் போயினவோ?

உணர்வினால் இயற்கையாகத்தோன்றாவிடில் அறிவியல் முறையில் அறிய மேலே இணைத்துள்ள கட்டுரையை வாசிக்கவும். இந்த மாதிரிச் சிதைந்த மொழியில் எழுதாமல் இருந்தாலே பெரிய சேவை. அது கடமை. யாரும் எந்த இலக்கியமும் கற்கவேண்டாம்.

"இடிக்கும் துணையாரை ஆள்வாரை யாரே
கெடுக்கும் தகைமை யவர்."

------------------------------------------------------

மடலாடலில் நான் குறிப்பிட்ட வாசகங்களுக்கு மறுமொழியாகக் கிடைக்கப் பெற்ற, எனது கெழுதகை நண்பரொருவரின் அறிவுறுத்தலைத்தான் மேலே காண்கிறீர்கள்.

முதலில் அவருக்கு மனமார்ந்த நன்றியைச் சொல்லிக் கொள்ள ஆசைப்படுகிறேன். அவர் அளித்திருந்த கட்டுரையானது வெகு ஆழமான கட்டுரை, பல நூல்களை மேற்கோள் காண்பித்து பல அரிய தகவல்களுடன் தனது வாதத்தை முன் வைத்திருக்கிறார். அனைவரும் படித்தறிய வேண்டிய படைப்பு அது! மொழி சிதைவதில் யாருக்கும் உடன்பாடு இருக்காது, இருக்கவும் கூடாது என்பதில் எனக்கு எந்த மாற்றுக் கருத்தும் கிடையாது.

ஆனால் அவரது கட்டுரையில் இடம் பெற்றிருக்கும் சில கருத்துகள், ஏற்றுக் கொள்ள முடியாது. தமிங்கிலத்திலே பேசுவதை, எழுதுவதைக் காட்டிலும், நூல் மற்றும் உரை தவிர்த்த மற்ற நான்கு இலக்கியங்களிலும் வரும் தமிழானது தீங்கானது என்கிறார்.

பேச்சு வழக்கில் பாவிக்கும் சொற்கள் கொண்டு எழுதுவதை வருந்தக் கூடியது என்கிறார். அதுவும் இப்பழக்கமானது இப்போதுதான் பெருகி வருகிறது என்றும் கூறுகிறார்.

அப்படியானால் நாடோடி இலக்கியம், நாட்டுப்புற இலக்கியம், நாட்டுப்புறப் பாடல்கள் எல்லாம் பல்கலைக் கழங்களிலே இடம் பெற்றது எப்படி? மேலை நாடுகளிலும் Folklore என்ற பாமரர் இலக்கியம் தோன்றி இருக்காதே?!

பேசுவதை எழுதாதே! எழுதுவதைப் பேசு!! என்று கி. ஆ. பெ. விசுவநாதம் அவர்கள் கூறியதை மேற்கோள் காண்பிக்கிறார். ஏற்றுக் கொள்கிறேன். அதே வேளையில், கி.மு 1500 ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்டவர் என்று சொல்லப்படுகிற தொல்காப்பியர் உரைத்ததை நான் இங்கே சுட்டிக் காட்ட விரும்புகிறேன்.

”எழு நிலத்து எழுந்த செய்யுள் தெரியின

அடிவரை இல்லன ஆறென மொழிப;

அவைதாம் நூலிலான, உரையிலான

நொடியொடு புணர்ந்த பிசியினான

ஏது நுதலிய முதுமொழியான

மறைமொழி கிளந்த மந்திரத் தான

கூற்றிடை வைத்த குறிப்பினான”

இந்தச் சூத்திரத்தில் அவர் கூறுவதென்ன? புலவர்களால் எழுதப்படுகிற நூல் மற்றும் உரை தவிர்த்து, பொதுமக்களால் லெளகீகத்தில் இடம் பெறும் பிசி எனப்படுகிற விடுகதை/புதிர், மந்திரம், முதுமொழி என்கிற பழமொழி மற்றும் குறிப்பு மொழி (body language) என்பன மற்ற இலக்கியங்கள். மொழிப என்று குறிப்பிட்டு இருப்பதின் மூலம் பண்டைய காலத்திலே கூட இவ்வகையான வழக்கு மொழிகள் இருந்தது நிரூபணம் ஆகிறது.

தத்தக்கா புத்தக்கா

தவலைச் சோறு

நெற்றிமா நெருங்கமா

பச்சை மரத்திலே பதவலை கட்டப்

பன்றி வந்து சீராடப்

பண்ணாடை வந்து நெல்லுக் குத்தக்

குண்டுமணி சோறாக்கக்

குருவி வந்து கூப்பிடுது!

இப்பாடல் இடம் பெற்றது மலையருவி எனும் நூலில். இதை, தமிழை ஒழிக்க வந்த பாடல் என்பது சரியா?

தமிழார்வலர்களே, தமிழின் மீதான உங்கள் ஆர்வம் மற்றும் அதீத பற்றினை மதிக்கிறோம், வணங்குகிறோம்! ஆர்வலர் என்பதும், வெறியார்வலர் என்பதும் நூலிழைதான் இடைப்பட்டு நிற்கிறது. ஆர்வலராகவே தொடருங்கள், அதில் வெறியைக் கூட்டுவது நலம் பயக்காது. இதை நான், மேற்கூறிய பதிலுரை அளித்த கெழுதகை நண்பருக்காகச் சொல்வதல்ல!

தமிழ்நாட்டிலும் சரி, புலம் பெயர்ந்த மண்ணிலும் சரி, நிறைய ஆர்வலர்களின் அதிகப் படியான ஆர்வத்தால் தமிழன்னையின் மக்களே ஒதுங்குவதைக் கண்டிருக்கிறேன் நான்!

உணர்ச்சிக் கொந்தளிப்பில் தமிழ், தமிழன் என்று உரக்கப் பேசுவதால் ஆவதென்ன கண்டோம்? இன்றைய சூழலில் வழக்கு மொழியையும், எளிமையையும் போற்றுவதால் மட்டுமே ஓங்கி வரும் தமிங்கிலத்தை ஓரளவாவது கட்டுப் படுத்த முடியும். ஒருவனை தமிழின்பால் ஈர்த்துவிடும் பட்சத்தில், செந்தமிழ் என்பது அவனையறியாமலே அவனுள் புகும் என்பது சொல்லித் தெரிவதுண்டோ?

உரக்கப் பேசி, அறச் சீற்றம் எனும் பெயரில் தனிமனிதன் ஓங்குவதைத் தவிர்த்தல் நலம் பெயர்க்கும். வட அமெரிக்காவிலே, கற்றுத் தேர்ந்த முனைவர்கள், ஆன்றோர் சான்றோர் பலர் தமிழின்பால் பற்றுக் கொண்டு ஆக்கப்பூர்வமான வழிகளிலே முன்னெடுத்துச் செல்கிறார்கள். அவர்கள் வழியில், மற்றவர்களும் சென்று மொழியைக் காத்திடுவோமாக!

கருப்பட்டி வட்டே

கிட்டவந்து ஒட்டேய்!