பூலவாக்கு!

நிமிர்ந்து மிடுக்காய் அமர்ந்தான். ’இம்’மெனச் செருமினான். என்ன இருக்கிறது எழுத? சொல்வதற்கு என்ன கிடக்கிறது இங்கே?? எனக்குள் எதுவுமே சொல்லத் தோணவில்லையே?? அதை எழுதலாமோ? அதிலே என்ன சுவராசியம் இருக்கிறது???

தினமும் எழுகிறோம். அடிப்படைக் காரியங்களை விரும்பியோ விரும்பாமலோ செய்து தொலைக்கிறோம். நாளும் கழிகிறது. இந்தக் கழிவுகளின் எச்சங்களை எழுதுவதிலே என்ன கிடக்கிறது??

புதுமையாய் எழுத வேண்டுமாம்! என்ன புதுமை வேண்டிக் கிடக்கிறது?? எப்படியும் எதையோ செய்யப்போய் அதிலே வழுக்கள் பல கண்டு அல்லலுறத்தான் போகிறோம். இதிலே என்ன புதுமை?? அதற்கான விதைகள் எழுத்திலே வர வேண்டுமாம். அப்படி எழுதி என்ன செய்து விடமுடியும் நம்மால்?

மலர் என்றால் அதன் வாசத்தை நுகர்ந்துதான் அறிந்து கொள்ள வேண்டும். அதை எழுத்தில் சொல்வதால் நுகர முடியுமா? அதையும் எழுத்தால் நுகர வைக்க முடியும் என்கிறார்கள் பைத்தியங்கள். அது எப்படி முடியும்??

எழுகதிரவன் எழ, அதன் பிம்பம் அருணவத்தில் பட்டுத் தெரியும் அழகை எழுத்திலே விரியச் செய்து காட்சிப்படுத்த முடியுமா என்ன? அதை நிர்வாணக் கண்களால் கண்டு மகிழ்வதை எப்படி எழுத்தால் காட்சிப்படுத்த முடியும்? அப்படி என்ன எழுதிக் கிழித்துவிட முடியும்??

கற்பனை வளம் பெருகினால் எழுதி விடலாமா? கற்பனை என்பதே ஒரு சோடிப்புதானே? சோடித்துச் சோடித்துச் செய்வதென்ன கண்டோம்? சோடித்து எழுத வேண்டுமாம். சோடிப்பது எதுவும் தோற்பதற்குக் கைச்சாத்திடுவது அன்றோ? இதைப்போய் எழுதி, என்ன கிழித்து விட முடியும்??

சுயசிந்தனை இருந்தால் எழுதலாமாம். சுயசிந்தனை? சிந்தனையில் எழுத்தைத் தருவிக்க இயலுமா? அப்படியானால் எழுதியே உண்ணுவதும், உறங்குவதும், உய்ப்பதுமென இருக்க வேண்டியதுதானே? உழைப்பது எதற்கு?? ஆக உழைப்பது இருக்க, இந்த எழுத்து எதற்கு??

ங்கொய்யால, யார்றா இவன்? இவனுக்கு எழுத்தூறு (writer's block) முத்திப் போச்சு போல.... அந்தப்பக்கமா இழுத்துட்டுப் போயி சரக்கு கிரக்கு வாங்கிக் கொடுத்து தேத்தி விடுங்க... இஃகிஃகி!!

ஆனால் அச்சில்; ஆகாவிட்டால் கொப்பரையில்!