தனக்குத் தானே தோண்டிக்கிற குழி!

வணக்கம்! பாருங்க, பல நேரங்கள்ல நமக்கே தெரியாம, சொந்த செலவுல சூனியம் வெச்சுக்குவோம். அவசரத்துல தப்பை செஞ்சுட்டு, அவகாசத்துல ஒக்காந்து பொலம்புவோம். அந்த வகையில நம்ம வாழ்க்கையில நடந்த ஒன்னுதானுங்க, இன்னைக்கு நாம சொல்லப் போற விசியம்.

தங்கமணி எதையும் ஒரு தயக்கத்தோடயே செய்துட்டு இருந்தாங்க. சில நேரங்கள்ல, அந்த வேலைய செய்யவும் மாட்டாங்க. அப்ப நாம சொன்னோம், "எங்க ஊர்ல எல்லாம் கர்ப்பிணியா இருக்குறவங்க களை வெட்டப் போவாங்க, விறகு வெட்டப் போவாங்க. இப்பிடியெல்லாம் இருந்தா எப்பிடி அவிங்க வாழ்க்கை ஓடும்"ன்னு. இதைக் கேட்ட அவிங்க, சரி ஒக்காருங்கன்னு சொல்லி, ஒரு கதையச் சொல்ல ஆரம்பிச்சாங்க.

காட்டுல ஒரு நாள், விறகு வெட்டுறதுக்கு ஒரு நிறைமாத கர்ப்பிணி போனாங்ளாம். போயி வெட்டிட்டு, விறகுக் கட்டைத் தலையில வெச்சுட்டு குடிசைக்கு வாற வழியில, வயிறு வலி எடுத்துகிச்சாம். ஒடனே அந்தப் பொம்பளை, வெறகுக் கட்டை கீழ போட்டுட்டு மரத்தோட மறைவுல குழந்தையப் பெத்துகிட்டு, அங்க ஓடுற ஆத்துல எல்லாம் கழுவி சுத்தம் செய்துட்டு, மறுபடியும் குடிசையப் பாத்து போக ஆரம்பிச்சுட்டாங்ளாம்.

இதைப் பாத்த இராசா, எதுக்கு அரண்மனையோட அந்தப்புரத்துல நூத்துக் கணக்கான வேலையாள்? இராணிமார் எல்லாம் அவிங்க அவிங்க பிரசவத்தை, வேலைகளை, அவிங்க அவிங்களே செய்யட்டும்னு எல்லா வேலையாளையும் வேலைய விட்டு அனுப்பிட்டாராம்.

இதைப் பாத்த மந்திரியும், தோட்டத்துல வேலை செய்யுற வேலையாளுக எல்லார்த்தையும் வேற வேலைக்கு அனுப்பிட்டாராம். இதைப் பாத்த இராசா, "என்ன மந்திரி, தோட்டத்துல பூச்செடி கொடிகெல்லாம் காயுது, எதுக்கு வேலை செய்யுறவிங்களை அனுப்பிட்டீங்க?" ன்னு கேட்டாராம்.

மந்திரி சொன்னாராம், "காட்டுல தண்ணி பாய்ச்சியா எல்லாச் செடி கொடி வளருது, அதான் அனுப்பிட்டேன்" னு சொன்னாராம். இராசாவுக்கு கோபம் வந்துச்சாம். அதைப் பாத்த மந்திரி, "இராசா, உங்க கோபம் ஞாயமானதுதான். அதே மாதிரிதான், காட்டுல இருக்குற பொம்பளைகளுக்கு பிரசவம் பாக்குற வலு இருக்கு. வீட்ல இருக்குறவிங்களுக்கு ஒதவி தேவைப்படுது!" ன்னு சொன்னாராம். அப்புறம் இராசா, அந்தப்புரத்து வேலையாளுகளை திரும்பக் கூப்ட்டு கிட்டாராம்.

இந்த கதைய‌ச் சொன்ன தங்கமணி, "இந்தப் பொது அறிவு கூட இல்லாம நீங்க எல்லாம் அப்பிடி என்ன படிச்சீங்க?"ன்னு கேக்க, நாம வழக்கம் போல கீழயும் மேலயும் பாத்ததுதான், வேறென்ன?!

மிதித்தாரைக் கடியாத பாம்பு உண்டோ?