ஆமா, நான் திமுகதான்... இப்ப என்ன?!

கடந்த சில வாரங்களாக, பொங்கல் திருவிழா மற்றும் இதர வேலைகளுக்காக பல்வேறு நகரங்களுக்குச் சென்று பல தரப்பட்ட தமிழ் நண்பர்களைக் காணும் வாய்ப்புக் கிட்டியது. எங்கு சென்றிடினும், ஒரே மனோநிலைதான்! அது என்ன?

திமுக, திமுக அனுதாபிகள், திமுக தலைவர்கள், தோழமைக் கட்சியினர் என அனைவரும் கேலிக்கு உள்ளாக்கப்பட்டு, கொச்சைப்படுத்துதலுக்கு ஆளாகிறார்கள். காரணம்? தமிழுக்கும் தமிழனுக்கும் நேர்ந்திருக்கும் பின்னடைவு என்பதில் நமக்கு ஐயமேதும் இல்லை.

ஆனால், அமெரிக்காவில் குடியிருக்கும் இவர்களுக்கு ஊரைப்பற்றின நிலை எப்படித் தெரிய வந்திருக்கும்? வேறென்ன?? இணையம்தான்! இணையம் என்பது, வெகுசன மக்களின் மனோநிலையை அப்படியே பிரதிபலிக்கும் ஒரு சாதனமா? கிடையவே கிடையாது என்பதுதான் நம் கருத்து. வலைப்பக்கங்களும், திரட்டிகளும் இன்றைய நாள் வரையிலும் சமூகத்தின் மனோ நிலையைப் பிரதிபலிப்பது இல்லை என்பதுதான் யதார்த்தம். தாயகத்தில், தமிழ்ச் சமூகத்தில் இணையம் என்பது அவ்வளவாகப் புழக்கத்தில் வரவில்லை என்பதுதான் காரணம்.

இன்னுஞ் சொல்லப் போனால், தாயகத்து நாளிதழ்களும், வார இதழ்களும், இன்னும் பிற ஊடகங்களுமே வெகுசன மனோநிலையைப் பிரதிபலிப்பது இல்லை. மாறாக, தத்தம் கருத்துகளையும் நிலைப்பாட்டையும் கொண்டு செலுத்துவதிலேதான் முனைப்பாய் இருந்து வெற்றி காணத் துடிக்கின்றன.

இச்சூழலில்தான், நமது வெளியூர்ப் பயணங்களும் இன்ன பிற கலந்துரையாடல் நிகழ்ச்சிகளும் அமைந்தன. அரசியல், ஊழல்வாதியால் மக்கள் இன்னலுறுகிறார்கள் என்ற ரீதியில் நண்பர்களுடைய கேலிப் பேச்சுகள். ”அது அப்படி அல்ல; சுயநலவாத மற்றும் அடிப்படையைப் புரிந்து கொள்ளாத நம்மவர்களால்தான் நமக்கு இன்னல்கள் நிறைய”, என்பது நம் வாதம்.

துள்ளிக் குதித்து எழுந்தனர் நம்மவர்கள். பிரச்சினையை ஆழமாகப் பேசிப் புரிந்து கொள்ள எவருமே ஆயத்தமாக இல்லை. மாறாக, உடன் இருக்கும் சக தமிழனை, திமுக அனுதாபி எனும் பட்டத்தைச் சூட்டி ஆர்ப்பரிப்பதில் மகிழ்ச்சி அடைந்தார்கள். இணையத்தில் கேட்ட, கண்ட பரப்புரைகளை, சொல்லி வைத்தாற்போல் மாய்ந்து மாய்ந்து வாந்தி எடுத்தார்கள்.

கொள்கைகள் இன்னது என அடையாளம் காண முற்படவில்லை. சித்தாந்தங்கள் சிந்தனைக்குள் கொண்டு வரப்படவில்லை. சமூகம் என்பது, பொருளாதாரம், அரசியல் மற்றும் கொள்கைகள் முதலானவற்றோடு இரண்டறக் கலந்தது. அதையொட்டியே, யாவும் திட்டமிட்டு நடத்தப்பட வேண்டும் என்பதை உணரவே இல்லை. வேறு என்னதான் செய்கிறார்கள் இவர்கள்?

”இந்த மாதிரி இன்னமும் திமுகவுக்கு அனுதாபியா இருக்குற ஆட்களாலதான், இலவசத்தைக் கொடுத்துக் கொடுத்தே நாட்டைக் கெடுக்கிறானுக இவனுக?”, சக நண்பர் என் முன்னாலேயே கூறியதுதான் இது.

இவருடைய குழந்தைகள் தமிழ் கற்க வேண்டும். நாட்டிய, நாடகங்களில் பங்கேற்க வேண்டும். இந்நிலையில், கட்டமைப்பைக் கட்டி, நல்லதொரு வாய்ப்பினை நல்கும் தமிழ்ச் சங்கத்துக்கு உரிய கொடைக் கட்டணத்தை நினைவு கூர்ந்த சில நிமிடங்களில் ஆள் அம்பேல். இவர் பேசுகிறார், ”தாயகத்தில் இலவசத்தின் தாக்கம் அளப்பரியது”.

மனமுவந்து முன்வந்து, தமிழ்க் கட்டமைப்புக்கும் இன்னபிற சமூகம் சார்ந்த தொண்டு நிறுவனங்களுக்கு ஈவது, அல்லது தொண்டாற்றுவதை வழக்கமாகக் கொண்ட நம்மவர்கள் எத்தனை பேர்?

சொந்தத் தெருக்களில் வாழும் சக தமிழனிடம், உள்ளூர்ப் பிரச்சினைகளைப் பற்றிப் பேசியது உண்டா?

தன் கிராமத்தில், தன் ஊரில் நடக்கும் கிராம சபைக் கூட்டத்திற்கு, ஒரு பார்வையாளனாகச் சென்று அவதானித்த நாள் ஒன்று இவ்விமர்சகருக்கு உண்டா??

வாரம் ஒருமுறை, வேண்டாம், மாதம் ஒரு முறையாவது தன் சொந்த கிராமத்துக்குச் சென்று, ஊர்க்கட்டமைப்பு அல்லது இன்னபிற நிகழ்வுகளில் தன் பங்களிப்பைச் செய்தது உண்டா??

சென்ற தலைமுறையில் எழுத்தறிவின்மையைப் போக்குவது முதன்மைத் தேவையாக இருந்தது. இன்றைக்கு, சிந்தனையறிவின்மை என்பது பெரும் பிரச்சினையாக உருவெடுத்து இருக்கிறது. கேளிக்கை மற்றும் பொழுது போக்கைத் தவிர்த்து படைக்கப்படும் படைப்புகளுக்கு தொடர்புடைய விமர்சகர்கள் செய்த பங்களிப்பு என்ன?

பொருளாதாரத்தில் மேன்மை அடைய வேண்டும் என்பதைத் தவிர, இனமான மற்றும் தமக்கு ஒத்த விழுமியத்தைப் பற்றி சிந்தனைவயப்பட்டது உண்டா?

தனிமனிதனாய் மிளிரும் பிரச்சாரகரின் பின்னால் அணிவகுப்பதை விடுத்து, அப்படிப்பட்ட பரப்புரையாளரின் கொள்கைகள் மற்றும் இலக்கினைப் பற்றி வினவுவது உண்டா? உணர்வைக் கிளர்ந்து எழச் செய்து, அதற்கு ஆட்படுவதால் இருக்கும் பிரச்சினைகள் தீர்வு கண்டுவிடுமா?

அமெரிக்கா வந்தும், சாதிப் பற்றைக் கைவிட முடியாமல் திரிகிறோமே? இந்த இலட்சணத்தில், காசு பார்க்கும் அரசியல்வாதியின் வெற்றியே அதில்தான் அடங்கி இருக்கிறது என்பதை உணர்வது எப்படி??

பிரச்சினை என்ற மாத்திரத்தில், தமிழ், தமிழன் என்று கத்திக் கூப்பாடு போடுவதால் வந்துவிடுமா தீர்வு? கொள்கைகள் தரித்த மனிதர்கள் உலாவுதல் வேண்டும். அம்மனிதர்களின் வெளிப்பாடாய், கட்சிகள் தோன்றுதல் வேண்டும் என்பதுதானே நியமம்??

உலகமயமாக்கல், தாராளமயமாக்கல், வணிகமயமாக்கல் என மாற்றங்களைத் திணிக்கிறான் வளர்ந்த நாட்டுக்காரன். பகற்பொழுதில் ஐந்து பில்லியன், பத்து பில்லியன் என, உதவுதல் போலக் காசைத் தருகிறான். அன்றைய இராப் பொழுதிலேயே, ஐம்பது பில்லியன், அறுபது பில்லியன் என அறுவடையும் செய்கிறான். அதைப் பற்றிப் பேசினால், கலாசாரக் காவலன் எனக் கேலி பேசுவதில்லை?!

நின்முந்தை, நின் மரபு, நின் மொழி, நின் நானிலம், நின் மக்கள் எனும் உணர்வைத் தரிக்க தனிமனிதனாய் ஒருநாளேனும் சிந்தித்தது உண்டா? முதன்மையாய்த் தமிழில் பேசுவதை ஒரு கணமேனும் செயற்படுத்தியது உண்டா??

கிராமத்தில், பாமரராய் இருந்தும் அழகாய்ச் சொல்வர், “தும்பை வுட்டுட்டு, வாலைப் புடிக்கிறான் இவன்?”. இப்படிப் பின்பற்றக் கூடியனவற்றைச் செய்யாது இருந்து விட்டு, வெற்றுக் கூச்சல் இடும் இவர்களால் ஆகப் போவது ஒன்றும் இல!

திமுக தோற்று, அதிமுக வரலாம்!! ஆனால், மீண்டும் அதே திமுகதான் வெல்லும்... இளிச்சவாய்த் தமிழன், தான் திருந்தும் நாளது வரையிலும்!!!

அவர்கள் அவனைப் பிடிக்கும் வரை, ஒவ்வொருவரும் நேர்மையானவரே!