உண்மை!

இன்மைக்கு மட்டுமே ஒரு இடுகைன்னா, உண்மை கோவிச்சிக்கிடும்ல பழமை? உள்ளது உள்ளபடி சொல்றது உண்மைன்னா, சத்தியம்னா என்ன? உண்மைக்கு நிரூபணம் தேவை. சத்தியத்துக்கு தேவை இல்லைன்னு சொல்லுவாங்களே. அதனாலதான் நீதிமன்றத்தில் நான் சொல்லுவதெல்லாம் உண்மைன்னு பிரமாணம் வாங்குறாங்களா?

--வானம்பாடிகள்

எங்க ஊர்ப் பெருசை நினைச்சு இடக்குமுடக்கு! இடுகை இட்டாலும் இட்டோம், எத்தனை மின்னஞ்சல்கள்? விவாதங்கள்? பாராட்டுகள், விமர்சனங்கள், கேள்விகள்?! நெம்ப மகிழ்ச்சியா இருக்குங்க. இந்த காலகட்டத்துல இந்த மாதிரியான விபரங்களைக் கூட, கேட்க, படிக்க ஆட்கள் இருக்குறாங்கன்னு நினைக்கும் போது பெருமையா இருக்கு.

திருப்பூர்ல இருந்து நிகழ்காலத்தில் பதிவர்கிட்ட இருந்து வரவும் போகவுமா வினாக்களும் விடையளித்தலுமா மின்னஞ்சல் தொடர்! கடைசியில, உங்ககிட்ட இப்ப வைர மாலை இருக்கான்னு ஒரு கேள்வி கேட்டேன். மச்சான் ஒரேயடியா சரண் அடைஞ்சுட்டாரு! இஃகிஃகி!!

சரி, விசயத்துக்கு வருவோம் வாங்க. உண்மைன்னா உள்ளமைன்னு முந்தைய இடுகையில விபரமாவே அலசித் தொவச்சிக் காயப்போட்டாச்சி. பாலா அண்ணன், அப்ப சத்தியம்ன்னா என்னன்னு கேட்டு இருக்காரு.

உண்மைக்கு மெய்ப்பு (அ) நிரூபணம் தேவை. அதேபோல சத்தியத்துக்கும் மெய்ப்பும் தேவை; சான்றும் தேவை. இங்கதான் நாம அடிக்கடி சொல்ற, தமிழ் ஒரு நுண்ணிய (sensitive language) மொழிங்றதை நாம எல்லாரும் கவனத்துல கொள்ளணும்.

சத்தியம்(திசைச்சொல்)ன்னா என்ன? வாக்குக் கொடுப்பது அல்லது உறுதிமொழி அளிப்பது, வாய்மை(தப்பாமொழி)! வாய்மொழி வாக்கும் புழக்கத்துல, பண்டைய காலத்துல இருந்தது. அதை மெய்ப்பிக்கிறதுக்கு ஒரு சான்றுதான் சாட்சி. அதாவது அவர் சொன்னதைக் கேட்டதாகச் சொல்ல மற்றொருவர்.

வாய்வாக்குத் தவறுதல் ஓங்கி வந்த காரணத்துக்காக, பின்னாளில் வந்தது அத்தாட்சி. அதாவது சொல்வதை எழுத்தில் பதிந்தது. அந்த அத்தாட்சியை, சாட்சியுடன் முழுமைப்படுத்துவதும் செயலில் வந்தது. அதன் கூறுகள்தான், சான்றவன், சான்று, சான்றுரைஞர், சான்றோன் இப்படி எல்லாமும்.

சத்தியம் தவறிட்டான் அவன்னு சொன்னா, உண்மையில் இருந்து பிறழ்ந்தவன்னு சொல்ல முடியாது. இது முழுக்க முழுக்க பொருட்பிழையான புரிதல். கொடுத்த வாக்கில் இருந்து தவறிவிட்டவன், அல்லது வாக்கு காப்பாற்றும் நீதியிலிருந்து தவறியவன்னுதான் வரும், வரணும்.

நான் சொல்லுவதெல்லாம் உண்மைன்னு நீதிமன்றத்துல ஒருத்தர் சொல்றார். அதுக்கென்ன அர்த்தம்? உள்ளவற்றை மட்டுமே சொல்வேன் நான் அப்படீங்றதுதான் பொருள். அந்த வாக்கைச் சான்றுரைக்க நீதியரசரே இருக்கிறார்.

ஆக முடிவா நாம சொல்றது என்னன்னா, உண்மைக்குத் தேவை மெய்ப்பு. சத்தியம் (அ) உறுதிமொழிக்குத் தேவை சாட்சியும், அத்தாட்சியும் உள்ளடக்கிய சான்று. வாய்வாக்குக்குத் தேவை மானம். மானம் என்கிற வார்த்தையெல்லாம் அகராதிய விட்டு ஓடி, நெம்ப நாள் ஆச்சுங்க! அதுவும் கழகங்கள் வந்ததின் பிறகு சொல்லவே வேணாம்!

இதுமாதிரி (Semantic) பொருட்பிழைகள் சமீப காலங்கள்ல நிறைய புகுத்தப்பட்டு வருது. சாமான்யர்கள் இதை அதிகமாச் செய்யுறது கிடையாதுங்றது என்னோட தனிப்பட்ட அபிப்ராயம். எல்லாமே, நாலுந்தெரிஞ்ச ஆட்சியாளர்கள், எழுத்தாளர்கள், ஊடகங்கள் செய்யுற வேலைதான்.

மொழியைக் கட்டி எழுப்புறதுக்கு நம்ம மூதாதையர்கள் எவ்வளவு உழைச்சிருப்பாங்க?! பல்லாயிரக்கணக்கான வருடங்களாகக் காப்பாற்றிட்டு வந்து நமக்குக் கொடுத்துட்டுப் போன செல்வம் அது அல்லவா? அடுத்த தலைமுறைக்குத் தந்துட்டு போகணுமா, வேண்டாமா?

தமிழ்ன்னு அல்ல, எல்லா மொழிகளையும் நேசிக்கணும். We are not here to abuse any language; Building such a sensitive language takes so many years, efforts and dedication. Let's try to make use of it, rather abusing!!