உப்பைக் குறைச்சிக்கலாம்!

உடுக்க உடை! உண்ண உணவு!! உறங்க உறைவிடம்!!! வாழ்வாதாரங்களான இந்த அடிப்படை வசதிகளைத் தராத ஆட்சி, ஒரு ஆட்சியா? இவர்களுக்கு ஓட்டு ஒரு கேடா?? இவைகளுக்கு உத்தரவாதம் தராத தலைவன், ஒரு தலைவனா???

மேலே கூறியது போல வெகு காரசாரமாக உணர்ச்சி உரைகளைப் பொழிவார்கள்! ”ஆகா, என்ன உரை? என்ன உரை??” என்றெல்லாம் பொங்கி, சீட்டி அடித்து, கனகச்சிதமாகக் கை கொட்டி ஆர்ப்பரிப்போம். இது இன்று, நேற்றல்ல, கி.பி 400ம் ஆண்டிலிருந்து இந்த வழக்கம் நடைமுறையில் இருக்கிறது என்கிறது வரலாறு. எப்படி?

ஆம். அன்றிலிருந்து எந்த மன்னனும் சரி, மக்களாட்சி செய்தவர்களும் சரி, தன்னுடைய மக்களுக்கு, அவர்கள் வாழும் நாட்டுக்கு சரியானதொரு பாதுகாப்பைத் தரத் தவறியதைக் காணலாம்! மக்களும் அதைப் பற்றியெல்லாம் கவலைப்படுவதும் இல்லை.

உணவு, உடை, உறையுள் இருக்கட்டும், எங்கள் உயிருக்கு என்ன உத்தரவாதம் என்று எப்போதாவது, யாராவது கேட்டதுண்டா? உயிருக்குத்தானே உணவு, உடை, உறையுள்? ஆனால், நாம் அதை நினைத்துக்கூடப் பார்ப்பது கிடையாது. காரணம், நாம் மேலே சொன்ன உரையில் நம்மை நாமே இழந்ததுதான்.

இந்த வரிசையில் இந்திராவும், சஞ்சய் காந்தி மட்டும் விதிவிலக்கு. அண்டை நாடான சீனா, இந்தியா சீனா பாயி பாயி என்று சொல்லி நட்பு நாடகம் ஆடி, நேருவின் முதுகில் குத்தியதின் விளைவாய், அவர் தீராத வேதனையுடன் உயிர் நீத்ததின் தாக்கம்தான் அதற்குக் காரணம். இந்திராவின் மறைவுக்குப் பின் எந்தத் தலைவருக்கும் நாட்டின் பாதுகாப்பில் அக்கறை இருப்பதாகத் தெரியவில்லை. மக்களும் அதைக் கண்டு கொள்வதாக இல்லை.

தேர்தல் வரும். ஒருவரை ஒருவர் புழுதி வாரித் தூற்றுவார்கள். நாமும் நம் பங்குக்கு அந்த ஆட்டத்தில் வெகு மகிழ்ச்சியோடு கலந்து கொள்கிறோம். இதனால் நாட்டின் பாதுகாப்பு கேலிக்குரியதாகி, பின்னர் அதுவே மாநிலத்தின் பாதுகாப்பு அல்லது உரிமைகள் என்ற அளவுக்கு கீழிறங்கி, தற்போது அது இன்னும் ஒருபடி கீழிறங்கி, சமுதாயம் என்கிற மக்கள்த் திரள் சிதறத் துவங்கி இருக்கிறது.

எப்படி அதைத் தீர்மானிக்கிறோம்? இது அவநம்பிக்கை(pessimism) ஆகாதா என்றெல்லாம் வினவலாம்?? இது அவநம்பிக்கை அல்ல. ஒருவனுக்கு தன்னுடைய உள்ளார்ந்த நிலை தெரிந்திருக்க வேண்டும். அப்போதுதான் அவன் தனது குறைகளைக் களைய ஏதுவாக இருக்கும்.

மாறாக அதை மறைக்க முற்பட்டு மழுப்புவதால் மேலும் பின்னடைவே ஏற்படும்; ஏற்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறது என்பதே உண்மை. ஈழத்தின்பால் மனிதாபக் குரல் கூட எழுப்ப முடியாமல் போனதும் இதன் காரணமாகத்தான். அது காவிரிக்கும் தொடரும், பெரியார் அணை தாவாவுக்கும் தொடரும், எதற்கும் தொடரும் என்ற நிலையில்தானே நாம்?!

தமிழனின் இந்த பிரச்சினைகளுக்கு எல்லாம் என்ன காரணம்? உணர்ச்சி வசப்படுவது, அதனால் திட்டமிட்ட போலிப் பரப்புரைகளுக்கு இரையாவது என்பதுதானே? அறிவியல் என்ன சொல்கிறது? உப்பும், புளிப்பும், காரமும் அளவுக்கு அதிகமானால், அது மாறுபட்ட விளைவுகளைத் தூண்டுகிறது என்பதுதான்.

தெலுங்கனுக்குத் தலைவலி அவன் உண்ணுகிற காரத்தைத் தரவல்ல மிளகாயில் என்றால், தமிழனுக்குத் தலைவலி அவன் உண்ணும் உப்பில்தான்! இதில் பெருமையாக உசுப்பல், என்னவென்று? நீயெல்லாம் உப்புப் போட்டுத் தின்கிற தமிழனா? சூடு சொரணை என்கிற பெயரில், இனியும் எத்தனை நாட்களுக்கு நம் சிந்திக்கும் ஆற்றலை மழுங்கடிக்கப் போகிறோம்??

உப்பு என்பது உடலுக்குத் தேவை, ஆனால் அது தேவையான அளவில்! உப்பே உணவாக உட்கொண்டால்? உணர்ச்சி வசப்படுவோம், இருதய நோய் வரலாம், வாதநோய் வரலாம், மன உளைச்சல் நேரிடும், இரத்த அழுத்தம் மேலோங்கும், சிறுநீரகக் கோளாறுகள் ஏற்படலாம் என்றெல்லாம் மருத்துவர்கள் சொல்கிறார்கள்.

தேவையான உப்பு என்பது, உணவின் மூலப் பொருள்களிலேயே அடங்கி உள்ளது, அதாவது காய்கறிகளில், பதனிட்ட உணவுகளில் என்று. அமெரிக்க மருத்துவக் கழகம் சொல்கிறது, தினமும் ஒரு கிராம் உப்பைக் குறைத்துக் கொள்வதின் மூலம், அமெரிக்காவில் மாத்திரமே பத்தாண்டுகளில் 2 லட்சம் பேரின் இழப்பைத் தவிர்க்கலாம் என்று.

ஆகவே உட்கொள்ளும் உப்பு, கூடவே காரம் மற்றும் புளிப்பைக் குறைத்து வாழ்வில் உணர்ச்சி வசப்படுவதைக் கட்டுப்படுத்துவோம். அதோடு தனிநபரின் உயிருக்கு உத்தரவாதம், சமூகத்தின் நலன் மற்றும் நாட்டின் பாதுகாப்புக்கு உரிமை கோருவோம்!